Verslag SSWT
SSWT Vogezen 2009
Je moet altijd eerst een stuk met de auto. Nu dus ook. Geen sneeuw te zien totdat we in ongeveer in Kruth waren.
In mijn rijbeurt verveel ik mijn reisgenoten met mijn jaren 80 selectie. Niet altijd rustgevende muziek en ook niet zo toegankelijk.
In Kruth pakken we de rugzakken in. Het echte inpakken hebben we al bij mij thuis gedaan dus het is voornamelijk even omkleden en de schoenen aantrekken. Op weg naar het eerste hutje moet iedereen op zijn manier weten dat ie bestaat.
Nicole en Kees in actie. Zij waren ervaren voor Mic en ik was de eerste ervaring met lopen op van die rare plateaus
In het hutje vieren we op onze eigen wijze kerstavond. Mic heeft glühwein, kerstverlichting en kerstballen meegenomen. Kees zorgt voor taart (bleek later zijn tochten voer te zijn) En Mic had voor iedereen cadeautjes meegenomen (Kees en Nicole kregen t-shirts met toepasselijke opschriften. Ik kreeg drie fiestbellen). Echt kerst
We slapen niet in het hutje maar buiten in de tent. Het blijkt dat de slaapzak die ik geleend had niet warm genoeg was. Mic sliep in die van mij en die had het heerlijk warm. Misschien moest ik ook weer even wennen aan het slapen in de kou en eerder mijn kraag dicht trekken.
Gisteren waren we in de regen bij het hutje aangekomen. Nu sneeuwde het lichtjes. In een mooi tempo liepen we omhoog. Ik merkte weer eens dat ik een goede conditie heb. Raar, want zoveel doe ik er niet voor. Het lijkt dat ik door het fietsen gewend ben om een strakker tempo vast te houden. De omgeving is werkelijk schitterend. Overal ligt een vers laagje sneeuw, waardoor het sprookjesachtig wordt.
Bovenaan komen we op een weggetje aan waar ik ook ooit gefietst heb. Je zou het nu niet echt zeggen want de weg ligt dik onder de sneeuw. Kees heeft vorig jaar met sneeuwschoenwandelen zijn scheenbeen gescheurd en heeft daar nog steeds wat last van. Hij is natuurlijk ook voorzichtiger geworden. Nicole en Kees gaan daarom over de weg naar het volgende huisje. Mic en ik volgen een stuk van de graat om daarna af te dalen naar het huisje dat op de Col de la Vierge staat.
Mic is minder voorzichtig dan Kees.
Het pad over de graat is mooi en het vereist nog wat navigatiekunsten om het pad naar het huisje te vinden. Nicole is echter een stukje tegemoet gelopen en aan de hand van haar sporen kunnen we het hutje makkelijk vinden. Het blijft raar met die Franse kaarten dat het hutje niet op die plek staat waar het huisje werkelijk is. In het huisje brandt al snel weer vuur en kunnen de natte kleren wat drogen. Nicole en Kees besluiten om in ruimte de binnentent op te zetten en daar te slapen. Mic en ik bakken een chocolade taart. We hebben dit al eens eerder gedaan en toen was het super gelukt. Nu spannend of het even goed gaat. De oven bestaat uit een grote pan met deksel die op de kooltjes wordt gezet en in de pan komt een cakevorm met deksel waarin de chocolade taart mix wordt gedaan. Na 1 uur klaar en gelukt!
's Ochtends dus ontbijt met koffie en chocolade taart! Het is die nacht flink koud geweest en we lopen ons over het weggetje warm tot aan de col.... Eerst lopen we in de schaduw omdat we op een westheling zitten. Gelukkig komt op een gegeven moment de zon door en dat voel je meteen. Het afpellen kan beginnen. De zon maakt de omgeving nog mooier. We gaan over de Col de Bramont verder naar het noorden.
Halverwege een pauze om even lekker thee te drinken en even goed om ons heen te kijken. Het is heerlijk om even de zware rugzak af te doen en iets warms te drinken. Na een tijdje begint helaas de kou langzaam binnen te trekken en dan wil je weer op pad om warm te worden.
Het is vandaag een korte tocht en we komen al vroeg in het volgende hutje aan. Deze staat aan de route des Americains, die afgesloten is voor auto's. Nicole doet het voorstel naar de Rainkopf te lopen. Mic en ik doen mee. Kees blijft achter om zijn been wat rust te geven. Achteraf heeft hij het hutje moeten verdedigen tegen hordes jagers. Gelukkig kan je dit soort werk aan Kees overlaten.
Zonder rugzak schiet het heerlijk op en binnen korte tijd staan we al op de top van de Rainkopf. Het is schitterend weer. Nicole en ik zijn positief verbaasd door het weer. Zon en windstil op de Crete. Dat kan toch niet. Mijn koudste fietservaringen heb ik op de weg die hier vlak onder ligt. De laatste keer was het met Hemelvaart dat ik hier fietste en het was koud en nat. Ik zat te bibberen op de fiets. Nu was het heerlijk genieten van de zon en het uitzicht. We konden het Berner Oberland zien liggen.
De volgende dag zijn we weer om 11 uur op de sneeuwschoenen. Het ochtendritueel duurt lang. Dit ligt voornamelijk aan het smelten van de sneeuw. Dat duurt lang. We nemen ook geen koud water mee dus alle thermoskannen worden gevuld met kokend water. Natuurlijk zijn we ook niet van die types die voor zonsopgang de wekker laten afgaan. Ik drink mijn koffie liever in het licht. Liefst met zonlicht, maar dat zat er deze ochtend niet in. Het was bewolkt en zag er naar uit dat het zou gaan sneeuwen. Als we een half uur onderweg zijn, valt de eerste vlok en trekken we onze snowgear aan (regenbroek).
Waar het gisteren nog windstil was en de zon scheen, waaide nu een harde wind en de sneeuw kwam horizontaal voorbij. De zware deelnemers van het gezelschap, zoals ik, waren nu in het voordeel. Mic had moeite om niet bij iedere windvlaag een andere kant op te lopen.
Uiteindelijk kwamen we door de storm bij het hutje van de dag aan. Deze ligt vlakbij col du Herrenberg. Een mooi hutje met een haard in het midden en hout naast het hutje opgestapeld. Bij de andere hutjes moet jezelf voor het hout zorgen door in het bos te sprokkelen. Hier lagen mooie stukken beukenhout op ons te wachten. Gelukkig maar hout is hier moeilijk te vinden en bovendien was het geen pretje buiten. Er was een ruitje gebroken en die hebben we met plastic en hout dicht weten te maken. Omdat het zo hard stormde hebben we in het hutje geslapen.
Het weer is een stuk beter. De wind is grotendeels gaan liggen en we gaan over de Crete verder naar het zuiden richting Le Markstein. Door de storm en de sneeuw zijn er mooie sneeuwsculpturen ontstaan. Takken zijn voorzien van witte zijkant en richtingaanwijzers zijn verstilde snelheidsduivels met strepen als in stripboeken.
Langzaamaan verslechtert het weer. De zon wordt steeds wateriger en de wolken rond de toppen steeds dramatischer.
Een deel van de route gaat over de weg (route des cretes). Dit is een tweebaans weg maar dat merk je niet door alle sneeuw die er op ligt. Soms liggen er ook dikke plakken ijs op. In mijn bravoure - ik loop van nature te nonchalant - ga ik op zo'n ijsplak onderuit. Vooral mijn ego gekwetst. Het blijkt nog lastig om overeind te komen. Mijn zware rugzak houdt me op de grond.
We pauzeren nog een keer op de Crete om daarna af te dalen lanks Le Treh naar het volgende hutje. Het hutje was nog onbekend voor Nicole en Kees en bleek geen gesloten maar een open hutje te zijn. Binnenin was er een vuurplaats, dus Mic en ik maken een vuur buiten. Mic maakt het vuur en ik sloop wat dode bomen in de buurt. Kees heeft een zaag bij zich en ik een bijl, daarmee lukt het om Mic het juiste hout aan te leveren. Het vuur is heerlijk en we zitten er dicht om heen. Als we gaan slapen begint het te sneeuwen.
In de vroege ochtend gaat de sneeuw over in regen. We pakken ons boeltje snel op en we dalen af naar Kruth. Steeds meer krijg ik de bevestiging dat mijn goretex jas niet meer waterdicht is. Gelukkig hou ik het wel warm en dan is er geen probleem. De auto blijkt nog mooi op zijn plek te staan en we kleden ons snel droog aan om daarna een huisje te gaan zoeken. Het lukt ons het huisje te krijgen waar Nicole en Kees vorig jaar ook hebben gezeten. Al snel is het huisje een uitdragerij en een ieder neemt zijn wel verdiende douche. Gelukkig is het een badgeiser en geen boiler!
Het was een prachtige tocht en ik ben Nicole en Kees dankbaar dat ze me (ons) hebben laten delen in deze ervaring.