Verslag Briancon-Larche
GR5 2009 Briancon - Larche
Hangmatten
Net op tijd kan ik nog remmen en de bocht naar rechts maken. Ik parkeer de auto voor de sportzaak. Mic had net gezegd dat ze eigenlijk wel een lichtgewicht hangmat zou willen hebben en ik wist dat in de sportzaak tegenover de Carrrefour in Briancon ook een hangmat verkochten. De volgende dag stond ik bij de kassa van dezelfde winkel met een lichtgewicht hangmat en een stuk touw in mijn hand. Ik was bij voorbaat jaloers en wou voorkomen dat Mic ergens tijdens onze wandeling in een hangmat zou liggen luieren en dat ik ondertussen met een houten kont ergens op een steen zou zitten. De kwaliteiten van Mic’s nieuwe hangmat had zich al bewezen tijdens de BBQ op de camping.
Weer een dag later breken we het kampement op de camping aan, proppen alles in de auto en zetten deze buiten de camping. We liften naar Briançon om daar de route op te pakken.
Na al een flinke stijging door een dorpje vinden we de route. Mic wijdt me in rare GR5 wandelgewoontes, die ze samen met haar broer heeft ontwikkeld. 
Een daarvan is het reproduceren van elke foto nemen die in het boekje staat.
Een andere gewoonte is het nemen van een lange middagpauze. Dit is voor een doorloper zoals ik een goede les in relaxen. Liefst natuurlijk pauzeren op een plekje die ontspannend werkt, bijvoorbeeld bij een beekje of een mooi uitzicht. We hadden genoeg gelegenheid gehad om ook een hangmatmoment te hebben, maar we zijn nog niet goed ingesteld om de mogelijkheid goed te zien. Je hebt een bepaalde configuratie van bomen nodig; minimaal drie bomen in een driehoek met tussen de bomen ongeveer 4-5 meter ruimte. Dus het werd een beekje die we na wat gestruin wisten te bereiken.
In alle hitte waren we van Briançon omhoog gelopen. Een lang stuk omhoog en flink wat hoogtemeters in een bakoven. We waren wel toe aan wat verkoeling en we zaten nu in de schaduw met het geluid van water.
kosmos
Volgens Mic kun je bestellingen doen bij de kosmos wat je wil. Ik heb dus een wensenlijst opgesteld. Voor die dag had ik gewenst dat we een bijzondere ontmoeting zouden hebben. We waren verbaasd dat het cadeautje van de kosmos werd afgeleverd in de vorm van een vlinder. De kosmos-vlinder zag mijn blote knie als zijn ideale rustplek.
De vlinders bleven de hele pauze bij ons.
Genoeg om Willem de Ridder en Fanclubs te geloven. We gaan nog veel vlinders zien die week. En vooral deze twee komen we overal tegen!
Over slingerpaadjes langs berghellingen. Mic zeult al de hele dag een plastic zak met boodschappen mee, waardoor het lijkt of ze net uit de super komt. Vlak onderaan het laatste steile stuk hebben we nog water getapt bij een mooie bron.
...de hoogte in.
Hoewel opgefrist door de rust, komen we uitgeblust bij de eerste col aan. Een briefje aan Victor van William (the French guy from Switzerland) geeft onze vermoeide hersens fantasieën over wat er aan de hand is. Bij het prachtig kampeerplekje met geschikte bomen voor een hangmat zijn we zo moe, dat we zo snel mogelijk willen eten en slapen. op het laatst regent het nog even, maar dat zet niet door.
's ochtends in de zon opgestaan. Ochtendritueel met koffie. Mic en ik zijn ochtendkoffiemensen.
Het is weer heet en we zijn blij dat we tussen de bomen kunnen lopen.
Deze moest Mic meenemen. Ik was hier blij mee. Hierna hoefde ik niet meer te vragen of haar rugzak zwaar was (ja!) en kon ik me ook drukken in het overnemen van spulletjes (moet je maar geen steen meeslepen).
Bij Lac de Roue de eerste pauze in de hangmat. Schommelend geven we elkaar eten door en dommelen wat weg.
Een hangmat omarmt je en wiegt je in slaap. Een vervelend moment is dan ook het verlaten van je cocon en je benen te laten zakken naar de wereld. Voor een vlinder moet dit het mooiste moment in zijn leven zijn, voor mij is het weer contact maken met de harde realiteit. We gaan weer op pad. Wonderbaarlijk fit in de benen dalen we van onze eerste hangmatplek af naar Château-Queyras.
Het kasteel laten we links liggen en we gaan direct voor de koffie. Dat is namelijk het tweede thema van deze trektocht: koffie, als het maar even kan. Bijna symbolisch bungelt aan de rugzak van Mic een koffiefilterhouder. Elke ochtend maken we een kop koffie meteen na het opstaan en dan pas gaan we ontbijten.
De rare GR5 gewoonten nemen af en toe absurde vormen aan. Als je niet echt kunt fotograferen, dan....
Fromage
Het is al wat later. En we gaan nog een stuk omhoog richting Col de Fromage om ergens onderweg een slaapplek te vinden. Na een flinke stijging komen we in een wei uit waarin veel jonge runderen staan. Daartussen zitten ook veel stieren.
We zien het niet zitten om te gaan kamperen in een weide met stiertjes dus gaan we verder dan we eigenlijk wouden.
Ik heb mezelf voor de zekerheid bewapend met een dikke stok. Vorig jaar had ik in de Jura een meer agressieve ontmoeting met wat jonge stieren gehad dus ik ben voorbereid.
Mic loopt hier ook al gewapend met een stok. Helemaal op ons gemak zijn we ook niet.
Uiteindelijk besluiten we op deze bergkam nog steeds in de zelfde weide, toch de tent op te zetten. De runderen staan een flink eind terug en we nemen het risico.
Mic maakt meteen een kampvuur.
We hadden nog uit Nederland een zak met belegkuipjes over en meegenomen. Al snel hadden wel alleen nog maar appelstroop, zowel bij warm weer als bij kou niks mee te beginnen!
De koffie was wel weer lekker....
De volgende dag is het weer prachtig weer en we lopen langs velden vol met uitgebloeide ranonkels.
We komen langs allerlei Tibetaanse gebedsvlaggetjes. Raar om die hier te vinden, waarom? Is dit voor ons?
Lopend naar de col loopt Mic voorop en zegt dat dit doet denken aan….en dan kan ik haar niet goed verstaan. Het nadeel van achter elkaar aanlopen (en slechte oren) is dat als de voorste praat deze van de ander wegpraat en dus slecht verstaanbaar is. Om niet voor de zoveelste keer: “wat zeg je” te zeggen, brei ik op de gok een volgend deel aan ons gesprek. "Col Fromage doet me denken aan Wallace en Grommit and a Grand Day Out", zeg ik. Deze animatie gaat over een rare uitvinder en zijn intelligente hond die reis naar de maan maken om deze aan te snijden en te eten. Ik voeg er nog aan toe: “ken je die?”. Van Mic krijg ik een verstoorde en licht geïrriteerde blik toegeworpen en ik begrijp het. Dat is dus wat ze zei! Op de Col spelen we de maanscene na.
Vanaf de Col de Fromage. 
We lunchen met allerlei salades, mjammie 
Siësta na de lunch. Ik lig nu alleen in de hangmat, want Mic is naar het dorpje gegaan om wat inkopen te doen. Ik lig in mijn cocon. Het is warm en ik hang ergens boven een helling. Boven me en als schaduwen op de grond komen paragliders voorbij. Gedachten probeer ik uit mijn hoofd te houden en ik geniet. Het genieten houdt op: ik moet poepen en besluit dan ook maar meteen de boel af te breken en Mic in het stadje Ceillac te gaan zoeken. Ik vind haar in de supermarkt.
Spiegelmeer
We gaan op weg naar wat onze droom kampeerplek moet worden. We gaan staan aan de oever van Lac Mirroir. Als we aankomen zijn we moe van de stijging en de warmte en we liggen al snel in het meertje waar de visjes meteen aan ons beginnen te knagen. Blijkbaar zijn ze hongerig
Gouden tip voor de jongen in Ceillac die ons deze kampeerplek adviseerde!
's Avonds koelt het af maar het is zo mooi dat we in onze slaapzakken nog een tijd buiten blijven liggen.
Ik ben vroeg wakker en maak een wandeling rond het meertje als het nog helemaal spiegelglad is. Zie bijvoorbeeld een groep huiszwaluwen die komt drinken. Dat doen ze door vlak over het water te scheren en dan te scheppen.
één van de mooiste plekken waar ik ooit heb geslapen!
Dan starten met het in beweging krijgen van Mic (een kop koffie is zeer effectief).
Een rustdag is iets wat je nodig hebt, wat je voelt in je lichaam. We staan dan ook maar rustig op om wat te gaan zwemmen en wat te lummelen. Het slaapmatje van Mic is vannacht lek gegaan en ze heeft slecht geslapen. Dus rust is toch al geboden. Met sporttape proberen we de lekken te dichten. Pas in de middag gaan we weer onderweg.
Ochtendbad in Lac Miroir. Waarbij ik mijn zeehondimitatie doe.
Hét bewijs dat hier visjes zwemmen die onzichtbaar zijn!
Gezien het schoeisel van de medewandelaars op dit traject, hebben we gisteren duidelijk de stoeltjeslift gemist.
Al snel zetten we bij het volgende meertje alweer de tent op omdat er een onweersbui passeert. In plaats van een slaapsessie in de hangmatten, nu eentje in de tent. We maken eten en besluiten gewoon ’s avonds te gaan lopen.
Dreigende wolken boven Lac Saint Anne (het bovenste meertje).
Lac Sainte Anne.
We tappen water, en koken onze avondmaaltijd al 's middags...
En besluiten zo het onweer af te wachten.
Siësta in de tent. We slapen beiden een stukje met tikkende regen op de tent.
Een paar uur later zijn we weer op pad. De hemel is weer blauw.
Af en toe moet je even achterom kijken.
Daar kwamen we vandaan. Je kunt hier de verschillende collen zien die we hebben gedaan.
De afdaling is lang en steil naar beneden. Ik heb mijn lichte wandelschoenen aan een al snel zitten mijn tenen geheel voorin. Gelukkig is er voor animatie gezorgd!
De plaatselijke VVV heeft wat Marmotten opgezet langs de route. Ze kunnen zelfs bewegen en fluiten. 
In dit dal zetten we weer de tent op na een voor Mic spannende afdaling. Het is dan al bijna donker. Uiteindelijk was het wel een soort van rustdag.
Hartkeks en sardientjes
De volgende dag komt er bij het ontbijt een politiewagen aangereden. Deze stopt vlakbij ons. De twee politiemannen pakken allerlei spullen en gaan de helling omhoog. Waarschijnlijk klimmen. Politiewerk heeft hier zo zijn leuke kanten. We gaan op weg naar Fouillouse. Jammer genoeg veel asfalt.
In onze hangmatten liggen we na te genieten van de Plat de jour die we net op hebben in Fouillouse. We zijn halverwege de klim van die dag en het weer is stabiel dus we hebben alle tijd
Het lekkere van een hangmat is dat je werkelijk helemaal tot rust kunt komen. Ik besluit om op mijn fietstocht ook de hangmat mee te nemen.
Achter me hoor ik:
"Doe- a deer, a female deer
Ray- a drop of golden sun
Me- a name i call myself
Far- a long long way to run
......."
Ik fluit gewoon willekeurig mijn deuntje, bij de eerste toon niet wetend wat ik ga fluiten, gewoon laten invallen en mezelf verrassen.
Mic is even gestopt met de Sound of Music te zingen!
We gaan nu door naar een keteldal, waarin allerlei meertjes zouden liggen. We denken weer aan zwemmen in een meertje en ons lekker wassen.
Achteraf blijkt dit het diepste meertje te zijn, we lopen door naar een meertje wat helemaal droog is. Verwachtingen zijn toekomstige teleurstellingen! Niet zwemmen, maar wat plonsen in een beekje. En dat is eigenlijk even lekker!
Na het wassen in het eerste "meertje" tappen we daar ook water uit een bronnetje. Mic filtert het water met behulp van mos. Erg Ray Mears.
We hebben besloten dat we niet gingen omlopen om eten te kopen, maar te leven van wat we nog in de rugzakken hebben. De vraag of het wel of niet lekker zou worden hebben we ons niet gesteld. We gaan gewoon kamperen en we eten wat we hebben. We staan tussen twee colletjes vlakbij de Italiaanse grens. Waar we het meeste probleem mee hebben is het gebrek aan koffie. Gisteren zijn we door de koffie gegaan en nu zitten we ’s ochtends thee te drinken. En ach, dan is de stap naar sardientjes op Hartkeks niet meer zo groot.
De hartkecks gaan er aan!
Als je ze maar niet tegelijk eet met sardientjes.
Langs de Italiaanse grens zijn vlak voor de tweede wereldoorlog veel militaire bouwwerken neergezet. Op weg naar onze laatste Col van deze trektocht lopen we langs een ruïne van een kazerne. Motorrijders met indrukwekkende motoren hebben daar overnacht en starten hun motoren als we langs lopen. Hoewel ze de stilte verstoren is het niet erg, want wij verwonderen ons over de Tibetaanse gebedsvlaggetjes die boven de col wapperen. Is dit dan toch een reis om onze geest te verruimen? Is dat niet elke trektocht? De overweldigende natuur, het basale leven geven veel ruimte voor bezinning en het verandert je elke keer weer. Omdat ik heel zelfbewust aan deze vakantie begonnen ben, heeft het me veel gevoel geven waar ik dankbaar voor ben. Gek genoeg praten we daar niet over. We zijn elk bezig met onszelf op dit moment
We beginnen aan het laatste deel van de trektocht. Een steile, lange afdaling.
Mooi gezicht!
Larche is een weg met lelijke huizen er langs. Hebben we het daarvoor gedaan.
Na de koffie en een plat de jour beginnen we aan onze terugtocht. Na zeven liften met leuke ontmoetingen staan we terug op de camping bij de auto. We hangen onze hangmatten op en laten ons omarmen.