Tjadzikistan 1
7 juli 2010
Dushanbe – gastvrij, gastvrijer, Tjadzikistan!!! Sinds Holger en ik Tjadzikistan zijn binnengereden horen we van alle kanten “Hello” roepen. Ik zwaai terug als begroeting. Ik lijk de koningin wel! Tjadzikistan is eigenlijk Hellostan!
Gelukkig ben ik Samarkand uit. Het is een prachtige stad, maar na een week begon het toch wel te jeuken. De mooie gebouwen heb je in die tijd wel gezien en het begon langzamerhand wel weer erg heet te worden. Ik verlangde naar de bergen en de koelte. Het visum voor China heb ik in Tasjkent weten te halen. Met de nachttrein heen, ‘s ochtendsvroeg bij de poort van de ambassade wachten en als eerste de aanvraag voor een express visum doen. ‘s middags kon ik hem ophalen en na een sprint naar het station kon ik nog net op de al rijdende trein naar Samarkand springen. Moest daarna nog twee dagen op Holger wachten want hij had nog twee andere visa aan te vragen.
Op 1 juli gingen we van start. In het begin nog vlak maar zodra we in Tjadzikistan zijn, begint het al te stijgen. We rijden een dal in, die met de kilometer smaller wordt. Het wegdek verandert van glad asfalt in asfalt met potholes tot onvervalste gravel. Het fietsen wordt zwaarder maar ruimschoots gecompenseerd door de mensen aan de kant van de weg. Je moet ergens niet te lang stilstaan, want voor je het weet drink je eerst thee, krijg je te eten en als het al wat later is ook nog een slaapplek. De gastvrijheid is enorm.
Bij de eerste stop in Tjadzikistan lig ik lekker in mijn hangmat en Holger ligt op de grond. We zijn gespot door enkele kinderen en die komen na enige tijd aangelopen met een stapel kussens zodat hij lekkerder kan slapen. We hebben besloten om in onze tenten te slapen om slaap in te halen. We weten ondertussen uit ervaring dat slapen bij mensen thuis korte nachten opleveren en dat is op den duur vermoeiend. Met veel moeite weten we de eigenaar van de abrikozenboomgaard ervan te overtuigen dat we echt liever in een tent slapen dan bij hem thuis. Dat hij even later met een tapijt en enkele kussens komt aangelopen, kunnen we niet verhinderen. Net zoals we ook niet de thee en het heerlijke brood kunnen afslaan. De dochter komt later thuis en spreekt wat Engels zodat we wat kunnen praten. De volgende dag krijgen we een tas vol met fruit mee.
Als we ergens stoppen om frisdrank te kopen, het is nog steeds erg warm, besluiten we om daar ook even te gaan zitten op de stoep. En jawel hoor, uit de winkel, klein en bestierd door wel vijf vrouwen, komen de kussens, de thee en het brood. Tien minuten later gevolgd door een heerlijke rijstpap met verse koriander.
Na Aini gaat de weg uit het hoofddal de bergen in. Je kunt als fietser kiezen tussen de tunnel (10 kilometer onverlicht en ongeventileerd) en een pas (3373 meter hoog en niet onderhouden). Natuurlijk kiezen we voor de pas. Telkens als we iemand vragen of de pas open is, krijgen we een ander antwoord. We besluiten door te fietsen en te kijken waar het schip strand. In Anzob, het laatste dorpje voor de Anzob-pas, krijgen we te horen dat de weg goed is. Vol goede moed gaan we omhoog. De weg is grotendeels onverhard, er liggen aardverschuivingen over de weg en er ligt ook nog veel sneeuw. Er is echter altijd een paadje waar je verder kunt fietsen.
Op de pas wacht ik op Holger. Hij heeft minder geluk dan ik. Ik kon het nog net fietsend doen, hij moet het hele eind zijn fiets omhoog duwen. Ik heb grote bewondering voor hem. Het wachten is een zegen. Ik word door het gezin dat het meteostation runt in de watten gelegd. Daarnaast krijg ik nog een cursus karnen. De karnemelk die ik krijg is de beste die ooit heb geproeft! Als Holger is gearriveerd besluiten we om op de pas te overnachten. We krijgen nog meer melk produkten te verteren. De nacht is kort want de we slapen op een kamer met drie van de vijf zonen (in elkaar gestrengeld ver van ons vandaan). Gelukkig lukt het in de ochtend om te betalen voor de gastvrijheid.
De weg aan de andere kant van de pas lijkt in eerste instantie beter. Dit is echter deels zo want de weg bij de passage van de verschillende beken lijkt meer op een puinhelling. Bij het doorkruizen van zo’n puinhelling raakt mijn achterband lek. De binnenband is behoorlijk gehavend en op verschillende plekken lek. Het velglint blijkt helemaal verschoven te zijn en de spaakgaten met hun scherpe randen liggen open en bloot. Met sporttape plak ik alles af. Ondertussen is Holger gepasseerd in de verwachting dat ik hem, ik ben een snellere daler, wel weer inhaal. Na het oppompen ga ik ook weer op weg. Lekker rustig afdalen, ik zie een arend voorbij vliegen en geniet van de bergen. Deze zijn al hoger dan de Alpen! Op een smal gedeelte van de weg met hoge randen, schampt mijn linkervoortas langs de rand, mijn wiel boort zich vervolgens in de rand en ik vlieg twee meter verder om te landen op mijn knieen en mijn rechterhand. Ik rol door en besluit om daar maar even bij te komen. Eerst even wachten tot ik weer scherp zie en die zwarte vlekken voor mijn ogen weg zijn. Alles doet het nog en ik heb alleen maar pijnlijke knieen en een ontvelde handpalm. Ik maakt die goed schoon en tape het af. Verderop is Holger alweer uitgenodigd voor de thee. Ik stop even om wat medeleven te ontvangen en fiets door om mijn knieen soepel te houden.
De weg naar Dushanbe is vanaf de pas een lange afdaling en op het laatst hebben we ook nog een flinke wind in de rug. In Dushanbe woont Joris waar we zullen logeren. Hij werkt op een project van de Europese commissie. We gaan zitten in een coffeeshop en als ik hem bel blijkt dat we in het café naast zijn werk zitten. Even later zitten we in zijn appartement.
Dit journaal schrijf ik in het gebouw van het ministerie van financieen van Tjadzikistan.
Morgen aan we verder naar de Pamir. Ik heb er ongelooflijk veel zin in. Niet alleen om de bergen te zien, maar ook verheug ik me op alle ontmoetingen die ik weer zal meemaken. Het kan zijn dat de volgende update lang op zich laat wachten. Internetten in de Pamir kan lastig zijn.
