Oekraine 4
6 mei 2010
Op het terras van een winkeltje drink ik eerst een liter Fanta en daarna begin ik wat broodjes te eten. Ik voel me volkomen leeg.
Het plaatsje ligt aan één van de stuwmeren van de Dnjepr. Ik heb dan al twee dagen gefietst en ik ben aan het worstelen. Met de wind en met mezelf. De wind waait recht in mijn gezicht en het fietsen is erg vermoeiend. Ik kom maar niet vooruit en daardoor ga ik ook twijfelen aan of ik het allemaal wel haal. Ik heb ooit in Nederland een tijdschema opgesteld en volgens mij ga ik die nooit redden. Het gaat allemaal zo langzaam. Ook begin ik, ben nu toch lekker bezig met negatief te doen, me af te vragen of ik het eigenlijk wel leuk vind om zo op reis te zijn. “Waarom doe ik dit toch?”, vraag ik me dan af. Al die gedachten komen niet tot een conclusie, maar vragen wel energie.
Na een lange pauze stap ik weer op de fiets. Ik heb besloten een andere route gaan volgen. Op de kaart minder leuk maar waarschijnlijk wel minder zwaar. Ik ga niet meer langs het stuwmeer verder, want deze weg gaat telkens 10% omhoog en dan weer 10 % omlaag. Zeker met de wind is het onmogelijk om in een ritme te komen. Ik ga dus rechtsaf een klein weggetje in en hoewel het omhoog gaat vind ik het opens weer een stuk leuker. Ik begin zelfs ervan te genieten. Zeker als er een boom over de weg ligt; deze weg wordt niet vaak bereden. Gek, op het ene moment lig ik op apegapen en het volgende moment is het weer heerlijk om op de fiets te zitten en hier te zijn.
Ik rij nog een lekker stuk door, omdat ik nu meer zuidelijk ga, heb ik even wat minder last van de wind die uit het oosten blaast. Na eerst wat eten en water te hebben ingeslagen voor de overnachting stop ik bij een café. Even een kop koffie drinken voorddat ik een slaapplek zoek. Ik krijg na een handen en voetenverhaal spontaan een gebakken vis voorgezet en een bord Borsj. Ik ga met de diensters op de foto en ik mag mijn tent in de tuin van het café neerzetten. Ik krijg eerst nog een fles bier.
Ik lig om 22.00 uur lekker in mijn slaapzak en de muziek in het café gaat wat harder. Russische disco. Om half drie ‘s nachts stopt de muziek en lukt het me om in slaap te vallen. Ik had dus genoeg tijd om na te denken. Gelukkig heb ik dat zo min mogelijk gedaan, gewoon wat meedeinen op de beat.
Hoe was eergisteren het vertrek uit Kiev? Zoals gebruikelijk ben ik laat weg uit het hostel. Het lukt me dan even wat moeilijk om de gezelligheid van zo’n hostel te verruilen voor de eenzaamheid van de fiets. Niet dat het laatste erg is, maar toch kost het moeite. Ik fiets langs de Dnjepr de stad uit en gelukkig is de weg vinden erg makkelijk. Natuurlijk is het veel te druk en krijg ik ook weer veel te veel uitlaatgassen binnen. Pas na 30 km is het minder druk en kan ik me iets meer ontspannen. Merk dan wel dat het een zware dag wordt. De wind is dan al erg fel. De worsteling begint.
De volgende dag kom ik langs Kaniv en passeer het graf van een beroemde dichter. Hij heeft zelfs een eigen parkeerplaats gekregen met een kiosk. Het is nog vroeg in de ochtend en er is weinig wind. Vol goede moed fiets ik verder en vraag aan een man die in de berm ligt de weg. Na een grappig gesprek vol spraakverwarringen rij ik verder over een zandweg. Een kilometer later verandert de zandweg in een rulzandweg en kan ik lopen. Het is erg zwaar en als na een paar kilometer er weer asfalt is, besluit ik geen kleine wegen langs de oever van het meer te nemen. Leuk om over te lopen maar fietsen is niet mogelijk. In een wat grotere plaats heb ik weer 100 km op de teller staan en belsuit ik wat te eten in een restaurant en kan ik ondertussen naar een parade kijken. Het is ook hier 65 jaar geleden dat de oorlog werd beëindigd en ze hebben alle reden om dat goed te vieren. Het restaurant heeft WiFi zodat ik even kan mailen om wat support te krijgen. Een mail met de tekst “hup Sjirk” is meestal alweer voldoende!
Ik rij het stadje uit en in het eerst volgende dorp, het is inmiddels donker, vraag ik bij een huis of ik daar in de tuin kan slapen. Ik kan aan de overkant van de weg gaan staan. Ik zet de tent op en slaap heerlijk. De dag met de liters fanta kan dan beginnen…..
Oh ja, het kamperen wordt steeds minder romantisch. Ik ben echter nooit meer alleen. Zodra ik stop met fietsen, trek ik meteen mijn lange broek aan, dikke sokken en hemd met lange mouwen. De muggen zijn zeer talrijk en erg steekgraag. Ik kook snel mijn maal en om te eten duik ik snel de tent in. Normaal gesproken helpt een vuurtje maar ik heb geen zin om vuur te maken voor hooguit een uur. Als het donker wordt, ga ik immers toch slapen.
