Oezbekistan 4
28 juni 2010
Taskent - Met Holger, mijn Duitse fietskameraad zoalng we elkaar leuk vinden, weer eens geroken aan de woestijn, de hitte en de wind. Natuurlijk gelardeerd met prachtige ontmoetingen. De gastvrijheid blijft overweldigend. Hoe kom je anders 's avonds in een sauna?
Hoewel de Lonely Planet het heeft over een schamele 250 km van Bukhara naar Samarkand blijken we er toch drie volle dagen over te fiesten en staat Holger's teller op 350 km. Mijn teller heeft het ergens onderweg begegeven (of eigenlijk: exact na 63,37 km is de magneet uit van mijn wiel gesprongen). Geheel tegen mijn verwachting was het een weer een woestijn en steppe etappe. Dus weer veel hitte en wind. Gelukkig op de eerste dag in de rug. Als we in de avond achter ons keken zagen we enorme kringen rond de zon. De horizon was geheel verdwenen achter een enorm stofgordijn. De andere twee fietsdagen hadden we de wind tegen. Gelukkig is dat met zijn tweeen beter te verteren.
Blijkbaar zien we er alle twee wel erg stoffig en zielig uit. We krijgen als we langs de weg even stoppen om te drinken spontaan een watermeloen aangeboden. In de schaduw van een bord eten we ieder de helft. Verderop, het zal niet verder dan tien kilometer zijn geweest, wordt er bij aankomst bij een huis meteen een watermeloen geslacht die we moeten op eten. Gelukkig kan ik in het dorpje bij een bron uitbuiken in mijn hangmat. Holger ligt op een zeiltje op de grond en onze fietsen worden bewaakt door een tiental kinderen. Af en toe hoor ik de bel van mijn fiets rinkelen. Dat blijft een leuk stuk speelgoed.
De eerste overnachting begint bij een soort van cafe in een garage en eindigt op het balkon slapend onder de sterren. Daartussen zijn we meegenomen naar de sauna, een engelssprekende dorpsbewoner en een restaurant van de familie. Hier weet Holger snel te roepen dat hij vegetarier is. Ik kluif uit dankbaarheid voor de gastvrijheid met geveinsde plezier aan een lam. De smaak van lamshersenen kan me niet echt bekoren, maar gelukkig ga ik niet kokhalzen. Zo erg is het ook weer niet.
De tweede overnachting is bij een gepensioneerde onderwijzer thuis. Hij is een slimme vent en met handen en voeten kunnen we toch behoorlijk praten. Hij snapt ook dat we vroeg willen slapen want we zijn doodop na een dag tegen de wind in fiesten. Vooral voor Holger was het erg zwaar. Hij heeft de vorige woestijnen overgeslagen. Ik merk dat ik daar nu wel beter mee kan omgaan.
Op de derde dag is er nog steeds veel wind van voren maar de hitte is uit de lucht. Dat maakt het iets makkelijker. Het laatste stukje naar Samarkand doen we over een weg die we maar de watermelon highway hebben gedoopt. Driekwart van de vrachtwagens vervoert watermeloenen! In Samarkand gaan we eerst naar het hotel waar Suzanne meer dan een maand geleden een pakketje met boeken en snuisterijen heeft opgestuurd. Het pakketje lag keurig te wachten. Jammer genoeg ligt het hotel ergens in een buitenwijk van Samarkand en is gruwelijk duur (na ja, in vergelijking met de andere hotels!). We kunnen wel de wedstrijd van Duitsland zien. Holger roept keihard 'Tor' als een Duitser een doelpunt maakt. Ach, sommige dingen moet je accepteren van een fietscompaan.
De volgende ochtend verkassen we naar een B&B in het centrum. De Bahodir B&B ligt zo'n beetje naast de Registan. de registan zijn de grote medrassen die Timur en Ugulbek hebben geboouwd. Enorm massieve gebouwen, Van onder tot boven betegeld en voorzien van azuurblauwe koepels. We nemen een kamer met dit uitzicht. De B&B is meer een soort van Hostel met verscheidenheid aan budgetreizigers. Veel fransen, nog een Duitse fietser en wat Japanners en Austaliers. Je wordt vergezeld met thee en jawel: watermeloen.
We maken het plan dat we zondag op maandag nacht de nachttrein naar Taskent nemen om visa te regelen. Ik heb die van China nodig, Holger heeft ook nog die tadzikistan en Kirgizie nodig. Dit plan betekent dat we lang in Samarkand blijven het is donderdag dus nog vier dagen. De volgende ochtend krijg ik na het ontbijt snel de bevestiging dat ik die dag zeer dichtbij een wc moet blijven. Van de vier dagen verkennen van de stad, heb ik in ieder geval twee weten te vullen met bekijken van de B&B van binnenuit. doordat de Registan er naast ligt kon ik die gewoon bezoeken dus zo erg was het nou ook weer niet.
Samarkand is een erg mooie stad en wordt helemaal verbouwd om dienst te doen als het touristisch middelpunt van Oezbekistan. Veel nieuwbouw in een rustige stijl en groen om de gebouwen meer tot hun recht te laten komen. natuurlijk worden die daardoor wel een beetje doods. Alleen de souvenirstalletjes brengen nog leven in de brouwerij (en bezetten de enige zitplaatsen zodat je wel rond moet blijven lopen. Het hoogepunt tot nu toe is de Shah-I-Zinda. dit zijn de mausoleums waar de Timur dynastie en een neef van de profeet Mohammed zijn begraven. Deze zijn werkelijk prachtig gemaakt.
Ik ben nu in Taskent en werk snel dit journaal bij. Over een half uur kan ik hopelijk mijn visum van China ophalen en de trein terug naar Samarkand pakken. Holger komt een paar dagen later. Dus ik heb nog tijd om Samarkand verder te verkennen. Het plan is om op 1 juli naar Dushanbe te vertrekken. Dan ga ik echt de bergen in. De eerste pas is al boven de 3300 meter. Ik verheug me er enorm op. Het is nu al 100% genieten!
