Rusland 2
24 mei 2010
Astrakhan - Wodka, thee, schaap drijvend in bouillion, steppe en nog eens steppe. Officieel is dit nog Europa maar de grens met Azie komt echt dichtbij. Gisteren aangekomen in Astrakhan. De Russische haven naar de Kaspische Zee.
Meteen na Elista begint de echte steppe. Geen bomen en alleen maar gras zover als je kunt zien. Ik zet mijn tent op na tien kilometer fietsen. Er zijn wat bergjes zand en ik kan uit het zicht mijn tent op zetten. Uit het zicht betekent wel vol in de wind en ik slaap slecht door het geklapper van de tent. 's Ochtends kom ik tot de ontdekking dat ik te midden van de karkassen van schapen heb geslapen. Ach, beter om daar pas in de morgen achter te komen, dan heb je er ook geen last van.
Ik heb nu een storm in de rug en een voornemen om niet meer dan 80 kilometer te fietsen. Een rare combi na al het geploeter tegen de wind in. Ik fiets nu met gemak 30 km/uur en moet heel veel pauze nemen om niet te ver te gaan. De steppe is heel erg mooi maar het is ook heel veel van hetzelfde. Af en toe zie je aan de horizon een boederij. Dat zullen wel de winterverblijven zijn van de kuddes koeien en schapen. Ook kun je vrachtauto's van kilometers afstand zien aankomen. Het zijn vierkante blokjes die langzaam dichterbij komen. Er zijn nu nog om 15 kilometer cafe's en daar maak ik dankbaar gebruik van. Mijn dagboek is weer helemaal bijgewerkt!
Ik stop in Yaskul om daar uiteindelijk bij Naran, zijn moeder en zoon thuis te slapen. We hebben dan een avond doorgebracht met drinken van wodka, bier en rondrijden door het dorp om te dansen. Dat laatste ging gelukkig niet door want het zou in een bordeel zijn en daar had ik eigenlijk niet zoveel goesting in. Behalve met Naran was ik ook op stap met Garya. Een kapitein bij de politie en ladderzat. Ik heb mezelf gepromoveerd tot majoor bij de brandweer om mogelijke problemen voor te zijn. Weet niet of het slimme taktiek was, maar ik heb helemaal geen problemen met de Militsia gehad.
's Ochtends wacht ik eerst tot de regen stopt, ik heb immers de tijd, en ga dan weer op pad. Ik kom later die dag aan in Gulguta. Hier eindig ik na het vragen voor een plek voor mijn tent bij een Kazach familie. Murrat heeft me uitgenodigd en er wordt door de moeder speciaal een schaap in het water gekookt. Ik krijg de beste stukken vlees. Hoewel het moslims zijn, krijg ik weer wodka. Moeder moet leven van een erg klein pensioen en verlangt terug naar de communistische tijd. De broer van Murrat heeft in het leger gediend en heeft in Tsjetenie gevochten als 18 jarige. Hij heeft daar een behoorlijke knauw gekregen als ik zijn blik in zijn ogen mag geloven.
Gelukkig is de storm gedraaid en heb ik wind van opzij. Heb nu weer meer het gevoel dat ik iets moet doen om vooruit te komen. Maar al snel verlang ik ook wel weer terug naar het lui vooruit geblazen worden. Op een televisie in een cafe zag ik dat een brug in Wolgagrad vervaarlijk was gaan dansen in de wind. Hij heeft het gehouden maar het was een indrukwekkend gezicht. Ook allerlei Russische weghumor meegemaakt. Stel je bent 40 km voorbij het laatste benzinestation en je komt een bord tegen met de mededeling dat het volgende benzinestation over 60 km is. Had je die info niet liever gehad bij het laatste benzinestation. Ook verbaas ik me erover dat er om de 30 km een bordje met het wegnummer staat. Kom je er opeens achter dat je op de verkeerde weg zit!!
Het landschap verandert en ik zie witte meren. Het zijn zoutmeren! Verderop worden de meren gewoon watermeren en er verschijnen allerlei stalletjes met vissen aan de zijkant van de weg. Ook zijn er meer dorpjes. In een dorpje vraag ik of ik een boomgaard mag slapen en uiteindelijk zet ik mijn tent op in een omheinde moestuin naast een augurkenkas. Van de eigenaar krijg ik een paar voor de salade. 's Ochtends komt hij nog even langs en bij hem thuis drink ik nog wat thee en eet nog wat brood en worst. Hij is leraar op de muziekschool en is daarnaast ook nog Mullah. Hij heeft vorig jaar de Hadj gedaan en is daar natuurlijk trots op.
Als ik de laatste etappe na Astrakhan begin, is de wind weer tegen en mag ik weer onvervalst ploeteren. Eindelijk!! In Astrakhan vind ik al snel de Kremlin en met wat navragen de straat waar ik mijn overnachtingsadres heb. De heer des huizes en een huisvriend verwelkomen me. Met de huisvriend heb ik sinds tijden weer eens een wat diepgaander gesprek en als Vladislav (de heer des huizes) terugkomt van zijn werk, krijg ik gebakken karper voorgezet. Heerlijk....
Nu ben ik dit aan het schrijven en eigenlijk ook aan het wachten. Ik word zo voor de televisie geinterviewd. Eerst voor een zender bij de Kremlin en daarna voor een andere zender bij het standbeeld van Peter de Grote. Ik word wereldberoemd in Astrakhan!!
