Laos 4
23 dec 2010
Tad Lo - Thailand is gemakkelijk. Rijker, 7-Elevens in de steden en goede wegen. Ook weer blij dat ik in Laos ben: Sabaidiiiii! Het voelt goed. Ik reis weer een stuk met Ellen. Weer veel gefietst maar ook ontzettend lui geweest.
Met Vientiane heb ik een gecompliceerde relatie opgebouwd. Al die hoertjes op straat en die westerse mannen die speciaal daarvoor daar rondliepen waren niet mijn ding. Wel het gesprek met een monnik, hoewel dat niet meer als het uitwisselen van quasi- filosofische gemeenplaatsen was. Maar goed als rijke westerling is het altijd mooi om een mening over de waarde van geld te hebben. Om me weer met de beide voeten op aarde te laten terugkeren word ik een straathoek verder bij een familie uitgenodigd om bier te drinken (Heineken). Ze vieren de opening van het restaurant en een van de oudere vrouwen heeft een oogje op me. Het is niet wederzijds.
De volgende dag fiets naar de grens van Thailand. Ik fiets drie dagen door aan de Westoever van de Mekong. Ik betaal in Baht en moet wennen aan het links rijden. Mijn spiegeltje zit nu ook verkeerd maar ik heb geen zin om dat te veranderen voor die paar dagen. In Pak Posi slaap ik in een hotel. Het guesthouse was dicht. 's Ochtends ga ik daar toch even koffie drinken. Erg leuke mensen en een mooi guesthouse. Fiets door naar Bueng Kan. Ergens halverweg nog naar een Wat gereden en daar samen met de vrouwen wat gegeten. Ook hier zijn de mensen zo gastvrij. Opvallend aan de Wat waren de klokken. Om de vijf meter kon je zien hoe laat het was. In Beung Kan eet ik aan de oever van de Mekong. Erg relaxed. De volgende dag heb ik het gevoel dat ik iets moet verwerken. Besluit om lekker te genieten van de 175 km die ik wegtrap. Al die Watten (tempels) langs de weg laat ik lekker voor wat ze zijn. Ik stop slechts bij een That (stupa). Deze ziet er oud uit.
In Nakhom Phanom kom ik Ellen weer tegen. Ze had al een kamer voor morgen voor me gereserveerd maar ik ben een dag eerder. De knieën doen flink pijn dus ik ben blij met de extra rustdag. Heerlijk is de massage de volgende dag. Volledig ontspannen laat ik het over me heen komen. We gaan 's avonds voor de pizza, maar eindigen met experimenteren met de Thaise keuken. Het is wel erg heet en ik ben echt wel wat gewend.
's Avonds komen we nog een Amerikaanse fietser tegen, gepensioeneerd, hij fietst drie maanden om dan weer drie maanden thuis te zijn. Ook al een zwaar leven. In de ochtend val ik van mijn geloof. Voor de 7-eleven waar ik mijn muntgeld kwijt wil raken, weer twee fietsers! Deze gaan net als de Amerikaan ook naar het noorden. Zoveel fietsers! Ongehoord. We halen onze stempel bij de douane van Thailand en na een gesprek met een ouder Canadees koppel, de man wil een boek schrijven over ontmoetingen op reis maar luistert heel erg slecht, nemen we de boot naar de overkant. In Thakhek kopen we weer een visum voor Laos. Het verschil met Thailand is toch wel groot.
Ik fiets nu weer enkele dagen samen met Ellen. Ze heeft in Thailand een ervaring gehad met een rukker in de berm van de weg en vindt het wel even lekker om niet alleen te fietsen. Ik vind het ook wel leuker dan alleen op pad te zijn en het is ook goedkoper met zijn tweeën. Je kunt een kamer delen. Tsja, je blijft een geboren Hollander.
We rijden langs de oever van de Mekong naar Savannakhet. Het is een mooie weg hoewel we de Mekong maar een paar keer te zien krijgen. Op het laatst nog even flauw van de honger. Had wel net een noodlesoup gegeten. Daar zit blijkbaar niet zo heel veel in. Na wat bananen en koekjes kan ik er weer tegen aan. Savannakhet schijnt een grote plaats te zijn maar we merken er weinig van. Er is geen echt centrum en hoewel de koloniale tijd van de gebouwen afstraald krijg ik er weinig gevoel bij.
De volgende dag verder langs de Mekong, nu onverhard. Er staat een ruïne van een hinduistische tempel die verschillende keren is opgeknapt. De eerste keer in de Angkhor tijd. Dus de ruïne is echt oud. Nu is het een boedhistische tempel en er is een altaar met verschillende boedha's. Zo oud en nog steeds in gebruik!
Volgens het boekje van Bernadette Speet moeten we bij T-splitsing linksaf om in Paksong te komen. We fietsen veel kilometers en geen T- splitsing, wel een dorp dat helemaal buiten onze route ligt. Er is een guesthouse en we besluiten daar te blijven en morgen de moeilijke weg langs de Mekong te volgen. Het guesthouse ligt mooi en is gekoppeld aan een karaoke bar. Ik val gelukkig snel in slaap zonder me te storen aan het valse gekrijs in de microfoon.
De weg langs de Mekong blijkt opeens te stoppen. De mooie gravelweg houdt er pardoes me op. We kijken uit over de Mekong. Voor ons ligt Thailand. We hebben geen afslagen gezien die in aanmerking komen als 'weg langs Mekong'. We fietsen terug naar de laatste afslag en gaan alsnog naar Paksong waar we in een guesthouse een kamer nemen.
Het is 100 km naar Napong maar dat is over asfalt en met wind mee geen probleem. Het is wel weer flink warm als we aankomen. We nemen een siësta.
De weg naar Salavan is geweldig. We fietsen langs rijstvelden waar ze de rijst aan het uitplanten zijn. Langs de randen staan klapperbomen en suikerpalmen en het is allemaal omzoomd met bergen. Het is ook geweldig stoffig. Het grootste deel rij ik met mijn mondkapje voor. Krijg er wel een astmatisch gevoel bij, maar het is beter dan de hele tijd stof inademen. We komen ook langs enorme bomen en onder 1 daarvan nemen we onze fruitpauze.
Salavan is een provinciehoofdstad. Het heeft een erg leuke markt en het guesthouse kan er mee door. Bij het sjouwen van mijn fietstassen naar de kamer scheur ik mijn shirt. De volgende ochtend laat ik dit bij een naaister op de markt repareren. Ze is 68 en spreekt goed Engels.
Het is deze dag maar 32 kilometer naar Tadlo. Drinken een kokosnoot en kopen een watermeloen. In guesthouse in Tadlo nemen we onze rust. Het is hier relaxed met wat watervallen en goed eten.
Ondertussen ben ik me aan het bezinnen op de rest van mijn reis. Denk nu dat ik een tijdje door Vietnam fiets, dan een tijd door Cambodja. Zeker de Angkhor tempels rond Siem Raep zien maar ook de killing fields. De reis in Zuidoost Azië stopt waarschijnlijk in Bangkok. Plan is om dan naar Madrid te vliegen en naar Nederland te fietsen. Af en toe is het wel raar dat ik niet naar huis kan fietsen omdat geen thuis heb op dit moment.
Waar ik post kan ontvangen? Dat is knap lastig. Ik weet niet wanneer ik waar ben. Ik zou een echte planning kunnen maken maar dat is niet echt de bedoeling van reizen zoals ik dat nu doe. Tussen drie en vijf weken vanaf nu zou ik post restante in Ho chi min city kunnen ontvangen. Begin februari zou ik in Phnom Penn langs het postkantoor kunnen gaan om te kijken of er post restante is. Laat even weten als je iets stuurt en waarheen. Stuur niets waardevols!
