Laos 1
20 nov 2010
Louang Prabang (Laos) - Sabaidiiiiiiiii, Ik ben in Laos! Jongetjes en meisjes staan enthoussiast te zwaaien aan de kant van de weg. Soms een High Five met wat jongetjes en een jongeman op een scootertje vraagt of ik van boys hou. Het is totaal anders dan China.
De laatste dagen in China reis ik met Ellen (website Ellen). We fietsen eerst langs de Mekong en gaan dan weer de binnenlanden in. De weg is heerlijk rustig en we kunnen al kletsend naast elkaar rijden. In de morgen eten we een ananas, recht uit het veld, die ter plekke wordt geslacht door de verkoopster. Niet superzoet maar meer zoetzuur. Heerlijk.
De lunch doen we samen met een tourbus vol met Chinezen bij een een of andere attractie. Het is een gaarkeuken idee, maar toch is het goed eten en zeker genoeg. We slapen in een hotel, natuurlijk op de bovenste verdieping. Als we net slapen komt eerst de hotellier om mijn gegevens vragen. Als ik bijna weer ben ingedommeld, komt de politie. Zij hebben per se mijn paspoort nodig en beginnen moeizaam het standaardformulier in te vullen dat ik al vele malen in China heb ingevuld. Voor de politieman is het de eerste keer. Een half uur later mogen we eindelijk gaan slapen. Weer een leuk verzetje voor de avond.
De volgende dag komen we aan in Mengla, de weg was weer heerlijk rustig. Ze hebben expressway gebouwd en daardoor is de oude weg uitgestorven. Mengla is laatste grote stad voor de grens en redelijk standaard. Ook nu ben ik weer erg gelukkig in mijn keuze van het hotel. Als we na het eten in de stad terugkomen is de Karaoke bar in volle gang en op maximaal volume.
De passage van de grens is makkelijk. Aan de Chinese kant moet ik mijn immigration card laten zien. Die heb ik niet meer maar dat is geen probleem want in 20 seconden hebben zij hem al gemaakt. Op de nieuwe staat dat verlies kan lijden tot een lange vertraging bij de grens. Ellen heeft meer tijd nodig om haar immigrationcard uit haar tas te krijgen. Bij de Laotiaanse grens kopen we onze visa voor 300 Yuan en in Boten, vlak over de grens, kunnen we de rest van de Yuan wisselen. We fietsen verder naar Nay Theu. Laos is echt weer anders. De huizen worden meer hutten, iedereen kookt op kleine houtvuurtjes en de eerste kinderen roepen sabaidiiiii. Je voelt je wel welkom. Het guesthouse is erg basic, maar voldoende. Heet water voor de douche komt niet meer uit zonneboilers zoals in China, maar uit een elektrische geyser. Laos heeft veel elektrische energie door de vele stuwmeren.
's Avonds lopen we door het dorp. Alle huizen staan op palen en daaronder zitten mensen rond houtvuurtjes. Iedereen groet ons.
Ellen gaat de volgende ochtend linksaf, ik rechtsaf. Het is volgens een Schots fietskoppel 80 km hobbelen over een slechte weg. Het valt wel mee. Het is goed aangestampt en na 20 km rij ik alweer over asfalt. Het gaat op en af en dan lang op. Ik heb prachtig uitzicht op dorpjes en ik stop bij een mini dieren markt. Hier hangen levende vleermuizen aan draadjes, zitten vogeltjes in kooitjes en zie ik een soort van grote rat, die waarschijnlijk zijn leven in de pan eindigt. Ik drink er een cola. Een Chinees koppel stapt uit een Hummer en het lijkt of ze eigenlijk alles willen kopen. Ze zijn erg goed en duur gekleed. Een erg groot contrast. Natuurlijk ben ik zelf ook onderdeel van een soortgelijk contrast. Op mijn dure fiets met al die dure spullen erop.
Ik eet noodlesoup uit een pakje. Het water wordt gekookt op een houtvuurtje in een hutje. De afdaling naar Oudomxia is 20 km en het is niet geasfalteerd en voornamelijk heel erg stoffig. Ik ben blij als ik de bruingrijze waas van me af kan spoelen. Ook nu kies ik mijn hotelkamer zorgvuldig. De karaokebar is nu aan de overkant van de rivier en in de open lucht. 's Avonds doe ik enkele pogingen om geld te pinnen zonder succes. In de ochtend doe ik hetzelfde. Bij de mededeling dat ik 0 kip op mijn rekening heb, begin ik alvast met weglopen. Ik kijk nog over mijn schouder en zie de geldlade open gaan met een miljoen kip erin. Oeps, denk ik als ik het geld wegstop. Hoe vaak heb ik gisteren geprobeerd geld te pinnen? Ik heb onbedoeld de lokale economie gesponsord door een pak geld op straat te gooien.
Ik koop kleefrijst en ben weer op weg. Vandaag twee passen. Het is weer erg mooi en in de eerste klim word ik tot stoppen gemaand om even bij wat mensen rond een vuurtje te zitten. Ik heb het warm, maar voor hen is het echt winter!
Een jongeman, een jaar of achttien, komt naast me rijden. Hij vraagt of ik van Bai hou. Ik zeg maar ja, want ik heb dit soort vragen eerder gehad en ik denk dat hij bedoelt of ik van de lokale bevolkingsgroep hou. Bai? die leven toch rond Dali in China?, denk ik nog. Misschien vraagt ie of ik van fietsen hou, "Yes, I love biking". Als hij het nog eens vraagt, krijg ik een ongemakkelijk gevoel en zeg dat ik niet begrijp wat hij bedoelt. Hij grijpt in mijn kruis. Oh ja, nu begrijp zelfs ik het. Nee, ik hou niet van boys. Ik stop zodat ik van hem af ben. Hij rijdt door om even later terug te komen. Weer dezefde vraag en twee pogingen om mij te betasten. Met een rotgevoel fiets ik verder, maar ach, het is makkelijk relativeren. Ik heb dit een enkele keer in mijn leven. Vrouwen maken het veel vaker mee en die hoeven daarvoor niet eens naar Laos te gaan.
De dag naar Louang Prabang is een worsteling. Ik heb deze keer geslapen in een hotel zonder luidruchtige buren, maar toch voel ik me brak. De weg gaat voornamelijk naar beneden. Er zit hele maal niets in mijn benen. Het is duidelijk dat ik in Louang Prabang een goede rust moet inbouwen. Nu ook alweer 12 dagen op de fiets. Dat is ook wel genoeg.
Ik verblijf in de Sysomphone guesthouse in Louang Prabang. je voelt je er bij een familie thuis en dat is wel lekker cozy. De eerste dag loop ik door de hele stad en bezoek wat tempels (wats). Eergisteren ben ik met Ivy, Brenna (beide USA) en Marcos (spanje) naar de Tas Shioun watervallen gefietst. Het dertig kilometer verderop en ik heb groot respect voor hen op hun 1 versnelling huurfietsen. We zwemmen en lopen rond de grote waterval en zijn in het donker pas weer terug. We eten heerlijk op de nacht markt. In de nacht krijg ik koorts en heel veel buikpijn. De ziekte die ik al een tijd voelde aankomen breekt nu eindelijk door. De WC is mijn grote vriend nu en ik blijf erbij in de buurt. Gisteren goed beroerd, nu gaat het beter. Toch graag in de buurt van een toillet. Ach, het is wel goed om te rusten. En ook om wat tijd te nemen over hoe ik verder ga. Ben nu zeven en halve maand aan het fietsen. Ben wel toe aan een vakantie......
