Oezbekistan 3
20 juni 2010
Bukhara - De rit door de woestijn was er een van vele ontmoetingen, maar ook een van veel hitte en slechte wegen en dan heb ik het nog niet over die zandstormen! Het was minder zwaar dan eerdere etappes. Ik heb weer kunnen genieten.
Maar dat genieten kon pas beginnen nadat ik op de dag dat ik wou vertrekken uit Skiva eerst ziek werd. Een simpel gevalletje van reizigersdiarree. Vrijwel alle symptonen gehad op het overgeven na. Gelukkig werd ik vertroeteld door de man, vrouw en dochters van de B&B. kreeg veel thee en een kommetjes gekookte rijst. Ook een strip antibiotica. Ik voelde me dusdanig dat ik die ook tot me genomen heb. Aan het einde van de dag begon ik alweer met opknappen. Deze malaise bleek echter een cadeautje in zich te bergen. Was ik daarvoor nog enigszins somber over mijn reis. Na flinke koppijn en eindeloos staren naar het plafond is mijn hersenpan leeggespoeld en is mijn vertrouwde optimisme weer terug. Joehoe, lekker fietsen!!
Eerst nog een dag in Skiva gebleven om mijn lichaam weer wat te laten aansterken. Met Anna, een zwitserse backpacker, naar de grote lemen forten op 50 km afstand gegaan. We hadden samen een taxi gehuurd. De forten waren groot en volledig van leem. Uiteindelijk zal er niet meer dan berg met klei overblijven van deze forten. Bij elke bui spoelen ze verder weg.
De rit naar Bukhara begon in het groen langs allerlei dorpjes. Als ik even stop in de berm om te drinken, komt er een landarbeider naar me toe om me uit te nodigen mee te eten. In de berm van de weg eet ik met wat mannen en vrouwen Plov. Ik krijg voor onderweg ook nog fruit en een stuk brood mee. Het groen gaat snel over naar een woestijn en over een ijzeren brug ga ik de grote rivier over. Ik moet eerst wel wachten op de trein die eerst nog over de brug moet. In de rij krijg ik cake van enkele vrouwen in een taxi. Verder op zit ik op de grote weg naar Bukhara. Ik wil wat eten en bestel een soep. Deze is zo vet dat de geur al voldoende is om het ver weg te schuiven. Ik vraag of er op de weg naar Bukhara water te krijgen is en ze zeggen van niet dus ik sla 13 liter water in. Dit blijkt uiteindelijk onnodig te zijn want om 50 km is er een cafe met water!
Voordat het donker wordt stop ik bij een huis waar een vrouw buiten de hond terug roept die als een maniak achter me aan rent. Ik vraag of ik daar mijn tent mag opzetten en al snel zit ik op de grond met een grote schaal Plov voor me. Ik slaap in de woonkamer en wordt wakker van de vliegen die bij daglicht actief worden. Het is dan 6 uur en dat is een goede tijd om te fietsen! Gelukkig heb ik een beetje wind mee en dat maakt het fietsen weer leuk. De weg is slecht en er is veel werkverkeer want naast de oude weg wordt een nieuwe weg aangelegd. Na 50 kilometer is dat gelukkig voorbij en in een visrestaurant heb ik mijn lange pauze. Het is nog steeds raar om die visrestaurants in de woestijn tegen te komen. Het is wel een paradijsje met veel water! Bij een politiepost heb ik nog een pauze. Niet een paradijs maar wel vermakkelijk omdat hier de bussen een tussenstop maken wat voor veel leven zorgt.
Slapen doe ik verderop in weer een oase. Ik kan mijn tent onder wat bomen opzetten, eet wat en kijk met de eigenaren van het cafe naar een voetbal wedstrijd. Weer lekker eten erbij. Ik ga nog aankomen!
De volgende dag is een dag van goede timing. Tweemaal komt er een zandstorm voorbij en al die keren zit ik in een cafe! Gelukkig maar want ik zou niet graag in er doorheen willen fietsen. Je wordt volledig gezandstraald. Gelukkig kun je ze zien aankomen. Aan de horizon is een witte deken zichtbaar die steeds dichterbij komt. Het laatste stukje gaat heel snel. Het is bij je voor je het weet. En het is ook niet zo maar voorbij! trek er gerust een paar uuur voor uit. Veel thee drinken dus. Het likt me ook weer om wat Somsa's te eten. Meteen uit de oven en echt heet!
Ik slaap in Gazli in een cafe waar ik een eigen ruimte toebedeeld krijg. In de nacht wel veel geluid en in de ochtend natuurlijk weer vroeg wakker door de vliegen. Zowel mijn avondeten als mijn ontbijt wordt door truckchauffeurs betaald. Leuk praatjes gehad en eindelijk ook weer eens koffie gedronken. Het laatste stuk naar Bukhara is eerst nog door de woestijn met wat tegenwind en langzaam wordt het groener en groener. Een auto stopt vlak voor me. Holger, een duitse fietser, spreekt me aan vanuit de auto. Hij heeft me een mail gestuurd en wil met mij de situatie in Kirgizie bespreken. We spreken vaag wat af in Bukhara. Hij gaat verder en ik ook. Deze dag weer in mijn hangmat gelegen. In een boomgaard met abrikozen. Lekker geslapen en gegeten. ook nog 3/4 watermeloen soldaat gemaakt. Fokke en Sukke hebben gelijk: twee stuks fruit op een dag is moeilijk haalbaar met watermeloenen.
In Bukhara aangekomen heb ik al snel een B&B gevonden. voor 15 dollar een eigen kamer met badkamer. De helft goedkoper dan het hotel in Nukus en veel schoner en mooier. Bukhara is een leuke stad. Het toeristisch centrum is een plein met een vierkante vijver met fonteinen. Verder zijn er tal van Medrassen en Moskeen te zien. Vandaag nog een vervallen mausoleum bekeken. De beheerder was reuze trots en vertelde veel waar ik maar de helft van begreep, maar de passie in zijn ogen was enorm!
Morgen ga ik samen met Holger (www.bikeproject2010.de) richting Samarkand. Ik ga dan denk ik met de trein naar Taskent om een visa van China te halen. Ook ga ik daar informeren bij de verschillende ambassades naar de toestand in Kirgizie en of het gedeelte (slechts 150 km) waar ik doorheen wil trekken wel of niet te doen is. De vluchtelingenstroom is naar noorden waar de ethnische Oezbeken wonen en richting Oezbekistan. Hoorde net dat de Russen de orde aan het herstellen zijn. Dat zal wel een onderdel zijn van het machtspel dat gespeeld is.
