Oekraine 2
2 mei 2010
Die kant op? In gebarentaal vraag ik nogmaals of hij het zeker weet.... ja hoor, die kant op en bij de boederij naar links en dan rechtdoor. Hij is overtuigend en ik had beter moeten weten. Paard en wagen rijden andere wegen...
Binnen de kortste keren is mijn fiets veranderd in een modderklomp. Ik kan niet meer fietsend vooruitkomen, want ik glibber alle kanten op. Modder hoopt zich op bij de remmen en op mijn voortassen ligt links en recht al minimaal een kilo klei. Ik sleep mijn fiets voort en al snel veranderd diepe modder in gras en kan ik makkelijker verder. Na een kilometer en een bruggetje kom ik op de weg die ik echt had moeten hebben. Het is nu al de derde keer dat als ik de weg vraag, men me de meeste korte en directe weg wijst en niet de weg die veel makkelijker berijdbaar is. Fietsen zit niet in hun denken.
Overigens kom ik regelmatig fietsers tegen. Opvallend vaak met een lopende berijder en een hek er aanvast gemaakt. Blijkbaar is de fiets de ideale hek transporteur. Ik ben 1 fietser tegen gekomen die het als sport deed. Op de grote weg naar Kiev. Hartstikke druk. Ik reed door de berm. Hij over de rijweg met verkeer vlak langs hem. brrrr. Ik weet niet wat de sport is. Russisch roulette?
L'viv rij ik op dinsdag uit. Ik heb nog eerst een betere kaart gekocht en ik ga deze meteen uittesten. Natuurlijk zoek ik het liefst de kleinste weggetjes op. Al snel blijkt dat de kleine wegen. Ook onverhard kunnen zijn. Niet zo erg want goed verhard onverhard is best lekker fietsen. De grijze lijntjes tussen dorpen blijken echter karresporen te zijn. En dat is zwoegen door akkers en als het net heeft geregend zoals op dinsdag ook nog eens erg glibberig. Je komt dan natuurlijk wel in dat gehucht waar iedereen buiten op de weg staat om de koeien op te drijven of om te spitten in hun postzegelland. Meestal kijken ze me met verbazing aan en zeggen weinig. Ook als ik ze groet. Het is natuurlijk ook raar als er opeens een grote vent met hoed op een fiets verschijnt.
Terug op de grote weg weet ik net op tijd te schuilen voordat een bui losbarst. Ik eet een Slaslik en een salade en ga een stuk verder weer onverhard verder om een slaapplek te vinden. 's Nachts hoor ik uilen heel hard schreeuwen. Zo hard dat je zelfs hun echo hoort.
De volgende dag kom ik die meneer met paard en wagen tegen en ben ik de rest van de dag bezig om de modder van mijn fiets af te schrapen. Het is prachtige boetseerklei. Lekker vet. Het blijft zelfs aan mijn spaken hangen. Na al dat geploeter besluit ik om een stuk over een grote weg te gaan. De weg is inderdaad breed, maar er is nauwelijks verkeer. Met de wind in de rug raas ik door het licht glooiende landschap. De grond is hier pikzwart. Dat is precies wat ik ooit op lagere school van de Oekraine heb geleerd! en het klopt!
Als de weg ingekaderd wordt door bomen, besluit ik om daarachter mijn tent op te zetten. Ik sta vrij in het veld. Mooi uitzicht, maar wel in de schaduw van die bomen, kom ik de volgende ochtend achter. Zo blijk ik te leren, zeker als het vochtig weer is, zorg dan dat je tent vrij uitzicht op het oosten heeft! De volgende nachten doe ik dat beter.
In een plaatsje schrijf ik net in mijn dagboek dat het moeilijk is om contact te maken en jawel, daar zschuift een man aan mijn tafel. Hij spreekt zeer gebrekkig duits en met handen en voeten, Duits en Russich kom ik erachter dat zijn dochter in Wenen heeft gestudeerd en hij werkt in Rusland als agent van de FSB. Ik krijg zijn telefoonnummer voor noodgevallen, dan komt hij me wel helpen. Ik moet per se mee naar zijn huis, maar het is nog maar 2 uur en dat gaat natuurlijk uren duren. Ik probeer zeer vriendelijk zijn aanbod af te slaan. Met moeite en een uur later is het mij gelukt. Vrolijk vanwege de ontmoeting ga ik verder.
De volgende dag word ik met een brommertje de weg gewezen. De man blijft zeker een uur met me meerijden. Ik geniet van situatie. Ik vraag alleen maar de richting en ik rij nu in vliegende vaart achter een brommertje, terwijl ik eigenlijk zo snel mogelijk mijn tent wou opzetten. Het wordt dus een lange rit...
De laatste dag voor Kiev rij ik op het laatst langs grote kasten van huizen. Hier woont de jetset van Kiev achter hoge muren, honden en bewakers. Langs de grote weg van Odessa naar Kiev slaap ik in een oude boomgaard.
Ik geniet van het fietsen en ook van het wandelen door Kiev. Ik zit nu in een hostel die gerund wordt door een Braziliaan die ook wereldfietser is, maar hier om een een of andere reden gestrand is. Ik ben nu lekker op mijn zelf. Als ik ergens met mijn tentje staa, sta ik op met een lekkere kop koffie en muziek op mijn Iphone om wervelende ochtendgedachten weg te musiceren. Ik pak mijn spullen en start gewoon. Het is allemaal zo simpel. Zo gedurende de dag denk ik aan praktische zaken als eten, drinken, de was doen, en water voor de avond verzorgen. 's Avonds soms eerst tent opzetten of soms eerst eten koken of anders eerst mijn mes pakken en gaan snijden in een stuk hout.
Morgenochtend ga ik naar de ambassade van Oezbekistan, als die open is. Het is hier vakantie en het is dus onzeker of ze open zijn. Ik ben benieuwd......
