Laos 6

15 jan 2011 (1)

Hoi an - Na 55 dagen fietsen in Laos ben ik het land uit. Het laatste stukje van Don Det tot de grens is mooi maar heeft ook weer onverwachte kanten. Geen externe prikkelingen maar interne verrassingen. Mijn verjaardag is niet in een minuut voorbij maar duurt de hele dag

Koffie drinken aan de oever van een beekje voor mijn tent. Is er een betere start van mijn verjaardag mogelijk? Om ons heen wordt het bos wakker. Ik pak mijn cadeautjes uit die ik van Suzanne en Ellen mee had gekregen. Van Ellen krijg ik een vogeltje van stof gemaakt door de Akha. Het verjaardagskaarsje van Suzanne zal ik die avond in de rijst zetten. Er zal geen "happy birthday" klinken, want het batterijtje is allang leeg. In de Oekraïne hoorde ik het deuntje telkens als ik mijn linkerachtertas dicht deed.

We pakken de fietsen en waden door de beek om verder door de jungle te fietsen. Gisteren hebben we tientallen beekjes en rivieren gepasseerd. We hebben dan ook de hele dag over 60 kilomter gedaan. Vanochtend kon ik mijn zeiknatte schoenen aantrekken. Langzaam fietsen we het regenwoud uit. Er zijn weer rijstvelden en als er bos is dan is deze steeds meer uitgedund. Bij het eerste plaatsje met een winkeltje waar ze iets meer verkopen dan in de dorpjes langs het karrespoor wat we gevolgd hebben, rijden we 5 kilometer de verkeerde kant op. De weg zag er ook te mooi uit.... Terug bij het winkeltje steken we een grotere rivier over met een bootje en rijden dan door naar Attepeu.

Omdat het nog steeds mijn verjaardag is, nemen we meteen onze welverdiende fles bier. En nog 1. Na het eten (met het kaarsje in mijn rijst), crashen Dado en ik in een feestje. Bier vloeit rijkelijk en we maken lol met wat dansen en grappen. Ik ga met de feestgangers verder naar een nachtclub. Behalve techno-muziek is er niet heel veel te beleven, maar iedereen heeft de grootste lol dat ik daar ben. Mijn lengte blijft leuk. 44 jaar en in Laos, een goed begin van een nieuw jaar.

Don Det heb ik een dag later verlaten omdat Enora en Dado de hele nacht wakker werden gehouden door wat feestgangers. Ik heb goed geslapen ondanks de krekel die aan de andere kant van het bamboowandje oorverdovende hard bezig was. Ik had mijn oordoppen in en bovenop mijn oor ook nog een kussen. Acceptabel genoeg om te slapen. Ik zwaai Ellen uit die per bootje vertrekt. De volgende dag gaan we met hetzelfde bootje naar de oostoever van de Mekong en fietsen naar het noorden. De weg is monotoon. We slapen bij de afslag naar Attepeu. De volgende dag eindigt bij het verjaardagsbeekje.

Na een katerdag volgt een dag dat ik spijt heb van mijn ironische uitlatingen over het zware leven van een fietser. Bij het plassen pink ik een traantje weg en diagnotiseer bij mezelf een urineweginfectie. Joehoe, ik mag weer aan de antibiotica! Ik heb ook een beetje koorts en we besluiten een dag langer in Attepeu te blijven. Er is hier niets te doen, maar dat is voor Enora en Dado goed omdat ze moeten studeren voor hun examens in juni. Ik lig een beetje zielig te doen in mijn hangmat en in bed.

De volgende dag voel ik me al een stuk beter (gedroomd dat ik met de koningin van Engeland aan het dineren was) en gaan we op weg naar de grens met Vietnam. Het begint met rijstvelden, kaalgeslagen bos en daarna een grote rubberplantage. Als de weg de bergen in gaat, start het regenwoud weer. Ik voel me weer een stuk beter. Zeker bij het omhoog fietsen merk ik dat ik weer vermogen heb. Heerlijk. Met Enora gaat het slechter. Ze moet overgeven en is ook aan de diarree. Bij het vallen van de avond vinden we een huisje waarin we onze tenten kunnen opzetten (tegen de muskieten) en er is ook een bronnetje zodat we kunnen wassen en water hebben om te koken.

De laatste klim naar de grens is pittig. Drijfnat ben ik op de pas en wacht op Enora en Dado. Tijd om even kort terug te blikken op Laos.

Laos heeft me betoverd. Het was voor mij een groot feest van ontdekkingen. De karstbergen van het noorden, de watervallen, de prachtige dorpjes langs de Mekong en de geweldige mensen. Het is onmogelijk om een dag depressief te fietsen in Laos. Na tien minuten heb je zoveel sabaidiii's van kinderen en volwassenen gehad dat je wel moet glimlachen. In Luang Prabang kom ik zeker nog eens terug. Als is het alleen om te kijken hoe het met de bibliotheek gaat. Ja, ik kom zeker terug om nog meer leuke kleine weggetjes te fietsen, nog meer te zien van al die mooie mensen.....