14 sep 2010 (2)

Xining - Chargilik -> Golmud - Met zijn drieën fietsen we tegen de wind. Nicolas is nu onze derde man. Het is erg vermoeiend en omdat het stof weg is gewaaid, gaat de zon branden.

De Taklamakan wil ons niet laten gaan. En hoewel de bergen in zicht zijn, komen we maar niet dichterbij. Het blijkt weer eens dat de kaart niet klopt. De weg (315) volgt een veel noordelijker route. We eindigen in een truckerspension.  Als ik van de fiets afstap ben ik erg moe. Moet ook heel diep en pijnlijk hoesten.

Nicolas besluit de volgende dag met een truck verder te gaan. De woestijn en wind was niet zijn ding. Wij gaan weer op pad en in het begin gaat het nog maar zodra de wind weer begon, waren mijn benen pap. Heb geen energie en blijf in het wiel van Hagen hangen. Als er truck langzaam voorbij komt, grijpen we hem vast en laten ons tien kilometer meeslepen. De truck gaat een andere kant op. Ik besluit om verder te liften naar de eerst volgende wat grotere plaats om bij te komen in een hotel. Ik voel me als een vaatdoek. Hagen heeft er ook geen zin in om in zijn eentje tegen de wind in te ploeteren. Na een kwartier komt de eerste auto voorbij. Het is een pickup en onze fietsen kunnen achterin de bak en wij in de cabine. We krijgen lekkere perzikken te eten. Helaas gaat de weg na twintig kilometer eindelijk de bergen in door een mooi dal. Jammer dat ik dit niet kan fietsen. Ik heb geen spijt want ik voel me nog steeds beroerd.

Na 150 km komen we aan in een plaatsje. De pickup gaat niet verder en we gaan in een hotel. Naast het plaatsje is een open mijn van asbest. Gelukkig staat de wind goed.

In de avond krijg ik meer en meer koorts en ik hoest de longen uit mijn lijf. Ik vermoed dat ik een zware verkoudheid heb maar wil uitsluiten dat ik een longontseking heb. Als ik met wat hulp bij de arts in het lokale ziekenhuis ben, Valt het licht uit. In het ziekenhuisje hebben ze nieteens een zaklantaarn en ik ga met een taxi naar een ziekenhuis in een andere plaatsje 20 km verderop. Het ziekenhuis is hier veel groter. Hoewel ik een lerares Engels als tolk bij me heb, blijft het moeilijk communiceren. Ze maken röntgenfoto's een ECG. Voordat ik goed weet wat ik heb lig ik aan de zuurstof - het is hier hoger dan 3000 meter - en krijg een infuus. Pas na lang doorvragen geven ze de diagnose: zwaar verkouden. Ik leg me neer bij de situatie. Een nachtje in een ziekenhuisbed is ook weer een mooie ervaring.

Het ziekenhuis ligt in de provincie Qinghai. Mijn Chinese simkaart werkt hier niet meer en ik kan Hagen niet bereiken. Deze maakt zich ongerust in het hotel en hoewel ik de lerares Engels uitdrukkelijk heb gevraagd om hem bij te praten, heeft ze dat niet gedaan. Gelukkig kom ik hem de volgende dag tegen als hij met de taxi naar het ziekenhuis komt.

Ik voel me weer redelijk goed en wil de volgende dag weer een stuk fietsen. Na 70 km stoppen we en kruipen we weer in een hotel. Even nog meer rust nemen.

Als revalidatie fietsen we de volgende drie dagen 460 km naar Golmud. We hebben weer wind mee en ik hang in het wiel van Hagen als het even wat moeilijker wordt. Ik herstel snel en op dag twee kan ik ook alweer tegen de wind in fietsen en voor een zandstorm uit racen. Zo'n zandstorm van rood zand is een magnifiek spektakel. Gelukkig kunnen we achter drie kruipende vrachtwagens schuilen als het zand ons bereikt. Ze brengen ons naar een desolaat plaatsje.

De laatste dertig kilometer naar Golmud zien we weer bomen en groen. We rijden over een soort van laan met bomen aan weerszijde. Heerlijk om even uit de woestijn en het zand te zijn.

In Golmud nemen we een rustdag. Hagen regelt hier bij de PSB de verlenging van zijn visum.

• < Vorige
• Volgende >