China 1

14 aug 2010 (2)

Kaskhar (2) - Een lachwekkende grensovergang en 130 km verderop: fruit, groente en kruidig eten. Dit is China, dit is paradijs! Het eerste doel van mijn reis is bereikt na meer dan 9000 km fietsen.

Maar eerst vertrok ik uit Murgab. Om nog wat extra te genieten van de Pamir had ik besloten om niet direct de Pamir Highway op te gaan richting Kirgizie maar eerst nog een omweg naar Rankul te fietsen. Ik vertrok uit Murgab dus naar het oosten om daarna onverhard de bergen in te gaan. De weg vinden bleek in dit terrein erg moeilijk. Mijn kompas zit door de hoogte vol met luchtbelletes en wijst een willekeurige richting aan. UIteindelijk heb ik de goede weg gevonden en kom ik met veel gehijg aan op de pas die me naar Rankul moet voeren. Dit deel van de Pamir is totaal desolaat. Het is eigenlijk een hooggeberge woestijn. Ik geniet van het uitzicht hoewel er ondanks het woestijngvoel een regenbui zich rechts van mij in ontwikkeling is. De afdaling gaat door een mooi groen dal. Her en der zijn er Yurts en herdershutten, maar ze lijken allemaal verlaten. Unheimisch met donkere wolken. Uiteindelijk kom ik op de weg die me door het dal naar Rankul moet voeren. Een vreselijk weg met wasbord. Mijn hersens trillen mijn neus uit. Toch blijven er genoeg cellen over om te merken dat ik niet in Rankul uitkom maar op de Pamir Highway die veel westelijker van Rankul loopt. Ik ben blijkbaar de verkeerde pas opgefietst. Ahum, weer een stukje van mijn ego naar de knoppen....

Na een nacht bij een bouwvakker en zijn familie (het overnachtingsgeld moet ik aan de gehandicapte dochter geven) fiets ik met lichte meewind gestaag de hoogste pas van de Highway op. Vlak voor de pas drink ik nog thee bij een herdersfamilie. Blijkbaar ben ik in goede doen want de pas is eerder bereikt dan gedacht. De afdaling is niet meer over asfalt maar is weer onverhard. Beneden in het dal gaat het over in 17 km wasbord. Watjes in de neusgaten en weer doorhobbelen. De hele dag fiets ik met het hek van de borderzone van China aan mijn rechterkant. Geeft niet echt een gevoel van vrijheid. Dit type hek heb ik ook in Birkenau gezien. Het is tegen mensen gericht, bah....

Ik slaap ergerns achter een heuveltje zodat ik het deprimimeren hek niet kan zien. Ik kom eracht dat het water uit mijn waterzak een vreselijke zeep smaak heeft. Ik proef het door de noodlesoep heen. Ik zal het ermee moeten doen.

In Karakul aan het gelijknamige meer dat gevormd is door een inslag van een meteoor, kom ik erachter dat ik ongeveer 25 euro aan Sumoni kwijt ben. Ik ga er maar vanuit dat het bij het gezin met de gehandicapte dochter is blijven liggen... dat geeft me een beter gevoel dan de gedachte dat het uit mijn portemonaie gegritst is. Achter me zie ik weer regenwolken dus ik fiets maar wat verder en neem dan een lange pauze. Even goed genieten van het uitzicht over het diepe blauwe meer. Als ik weer verder fiets is de wind een harde tegenwind geworden. Ik loop met de fiets de eerst pas na Karakul op. Het is te zwaar om te fietsen. Onder het lopen wordt ik ingehaald door twee Nederlandse 4X4's. Ze stoppen niet eens! Raar. Na al die gastvrijheid van de lokale mensen word je door je landgenoten voorbijgescheurd. We hadden bijvoorbeeld even boeken kunnen ruilen?

Na een passage van een zeer bruine beek - het leek alsof mijn voeten afgehakt waren toen ik er doorheen waadde - en een afdaling waar ik in een lage versnelling nog steeds moest bij trappen, zet ik mijn tent op. Ik ben moegebeukt door de wind.

Als ik 's ochtends mijn koffie drink, komt een andere fietser in een auto mij voorbij. Zijn achtervelg is volledig kapot. De passage van de grenspost van tjadzikistan is weer vreemd. Mijn paspoort wordt twee keer geregistreeerd. Na deze grenspost is het twintig kilometer naar de grenspost van Kirgizie. Eerst nog een pas over en dan over een heel erg beroerde weg afdalen. Het begint ondertussen weer te spetteren. Bij de Kirgizische grenspost mag ik eerst tien minuten wachten voordat ze het hek open doen. In de tussentijd waren de heren grenswachters meesters in het negeren van mijn aanwezigheid. Ik krijg mijn stempel zonder verdere plichtplegingen en ik zoef naar Sary Tash. Het dal is prachtig breed heel erg groen en bezaaid met Yurts. Het bloofde uitzicht op Pik Lenin wordt me onthouden. Teveel wolken.

Om toch Pik Lenin te zien ga ik de volgende dag een stuk naar het westen. In Sary Morghul heb ik enige glimpen mogen opvangen en picknick ik met een Kirgizische famillie naast een aardappelveld. Het is de laatste dag voor de Ramadan dus ze nemen het ervan en ik mag meegenieten. Ik geniet minder van hun oplossing van de etnische problemen in Osh: Kill all Uzbeks!

Terug in Sary Tash kom ik Hagen tegen. Een Duitse fietser die ook naar Kaskhar wil. We gaan de volgende samen naar de grens. Het plan is om vlak voor de grens te overnachten en dan in de ochtend de grens te passeren. Een backpackster heeft ons gewaarschuwd dat de weg ons veel lekke banden zal opleveren. Dit wordt de running gag van die dag. Zeker als je eerst 30 km over asfalt fietst en daarna over een perfect verharde weg. Slechts 10 km zijn echt slecht omdat het een grote bouwput is. De Chinese zijn hier driftig bezig om een perfete weg aan te leggen en dat doen ze heel erg grondig, figuurlijk en ook heel erg letterlijk.

We drinken in Nura thee en daar wordt ons verteld dat de grens twee dagen dicht is. We geloven dit niet. We hebben alle twee al eerder gemerkt dat mensen hier heel erg makkelijk liegen om te zorgen dat je bij hen overnacht. We willen in het volgende plaatsje ons geld er doorheen jagen maar voor het weten staan we bij de Kirgizische grenspost. In 10 minuten zijn we erdoor heeen en ons wordt verzekerd dat de Chinese grens nog open is. Als we bij het hek van de Chinese grens aan komen - het is inmiddels 18.05 Kirgizische tijd (20.05 Beijing tijd) - is dit hek gesloten en worden we teruggestuurd. We zitten gevangen in niemandsland. We genieten van de gedachte alleen al! Vlak bij de checkpoint van de Kirgizen gaan we onze maaltijd soep maken. De soep is bijna klaar als een grenswachter ons komt vertellen dat speciaal voor ons de Chinese grens open gaat. We moeten als de wiedeweerga ons boeltje pakken, deksel op de pan, plastik zak eromheen en in de achtertas. Het hek blijkt inderdaad open te zijn en er staat een busje te wachten. Hierin zittten enkele vrachtwagen chauffeurs en een hoge officier die ons vertelt dat we voor de bus uit moeten rijden naar de customs. Het is een lachwekkende situatie. Met een volgautorijden we met hete soep in mijn achtertas door de Chinese grens. Bij het het gebouw van de customs worden onze paspoorten ingenomen. We kunnen overnachten in en ranzige truckstop en de volgende dag onze paspoorten ophalen. We kopen bier en vieren onze eerste nacht op Chinees grondgebied!

De volgende dag gaan we naar de customs, krijgen we de paspoorten met weinig plichtplegingen gestempeld. De fietsen staan al aan de Chinese zijde en de douaniers hebben ze niets eens gezien.

Hoewel verschillende bronnen melden dat de weg van de grens naar Kaskhar een lange afdaling is, blijken er verschillende passen tussen te liggen. Op de tweede dag wordt onze moraal opgevijzeld door een straat in een stadje met allerlei fruit stalletjes en een eettent met heerlijke Lachman: gepeperd, vol van smaak en boordevol groenten. Wat een verschil met de Stan-landen!!!

Ik eet zoveel fruit dat mijn darmen het even niet meer aan kunnen. Toch blijf ik genieten van de rijkdom aan eten. Na weer een ellenlange pas met tegenwind, krijgen we eindelijk de lange afdaling naar Kaskhar. We kamperen aan de oever van een rivier. De volgende dag bollen we Kaskhar binnen. Dit is paradijs!!! Overal eten, lekker eten, heerlijke geuren en Wifi in de Hostel zodat ik goedkoop mijn familie op de hoogte kan stellen van mijn terugkeer uit het gebergte.

Ik heb inmiddels besloten dat ik de route door de Tibetaanse provincies ga volgen die noordelijk grenzen aan de autonome provincie Tibet. Ik kan hier fietsten zonder permit toestanden en ze zeggen dat het meer authentiek is dan Tibet zelf. (jakkes, ik gebruik het woord "authentiek"....). Dus ik fiets over de zuidelijke zijde route verder richting Hotan, Golmud, Xinjing enzovoort.