Tjadzikistan 4

14 aug 2010 (1)

Kaskhar (1) - Hoewel Joris stellig beweerde dat het in de Pamir altijd mooi weer is, word ik twee dagen na mijn vertrek uit Khorog wakker met sneeuw op de tent. De dag daarvoor al een flinke verkoudheid opgelopen in de regen.

Blijkbaar heb ik niet zoveel geluk. Bij mijn vertrek uit de Pamir Lodge in Khorog bleek dat mijn zakje met reserve batterijen, USB-stick met mijn backup van mijn foto's, de SD-kaartjes voor mijn fototoestel en een mooi metalen doosje dat ik gekocht had op de Afgaanse markt kwijt te zijn. Helaas kan ik niets anders concluderen dat ze gestolen zijn. NIet vreselijk erg want het is alleen maar geld en niet noodzakelijk voor mijn reis maar toch even een slecht gevoel.

Gelukkig kom ik op de Pamir Highway weer veel vriendelijke mensen tegen en mijn humeur die toch wel weer een flinke knauw had gekregen, wordt weer wat zonniger. 's Avonds kampeer ik met Ann (eerste keer ontmoet in Khiva bijna twee maanden geleden), haar vriend en haar broer ergens langs de weg. De volgende dag begint het langzaam te druppelen als ik de pas nader die het begin van het plateau inluidt. Vlak voor de pas ontmoet ik Holger, Jorma en Aziza. Samen fietsen we in de koude regen naar het hoogste punt. Ik vergeet mijn muts op te doen en geef daardoor een verkoudheidsvirus de kans om me ziek te maken. Gelukkig kunnen we bij een herder even goed opwarmen en krijgen we brood vers uit de oven. Natuurlijk vergezelt met yoghurt, boter en thee. Na een stukje fietsen zetten we onze tenten op en kruip ik heel diep in mijn slaapzak. Al om 8 uur ga ik slapen. In de nacht hoor ik het tikken van de regen overgaan in gedempte geluid van vallende sneeuw.

De volgende morgen pak ik me volledig in met plastik. Zakken rond mijn voeten, regenbroek en regenjas aan, wanten en een muts. Het is nog steeds erg nat en koud. Met ons vieren doen we de constatering dat de verschillende merken waterdichte handschoenen en wanten geen van alle hun pretenties waarmaken. Na 50 km bibberen en kleumen komen we aan in Alichur. Ik kruip in een homestay van een lerares Engels meteen onder een deken om me op te warmen. Met mijn zware verkoudheid vind ik mezelf zielig genoeg om wat extra verzorging te claimen. Veel warme thee met suiker helpt me om wat te herstellen. Ik besluit de volgende dag in de homestay te blijven. Jorma, Aziza en Holger gaan verder.

De zon schijnt weer als ik verder ga en ik heb een flinke wind in de rug. Heerlijk. Als snel ben ik bij de afslag waar Holger en het Nederlandse koppel in zijn gegaan. Ik volg hun sporen die naar een breed verlaten dal leiden. Als de spooren van hun banden een bruine rivier in verdwijnen volg ik deze. Het water komt bij passeren van deze rivier tot ruim boven mijn knieen. Niet een geweldig goede manier om de tweede dag van mijn verkoudheid door te brengen. Gelukkug schijnt de zon en warm ik snel weer op. Na nog een paar passages van rivieren zie ik aan de andere kant van een brede rivier Jorma, Aziza en Holger. Zij fietsen op een andere weg dan ik. Na een paar kilometer komen de wegen bijelkaar en fietsen we samen verder. Het dal is prachtig en door de verse sneeuw op de bergen rond ons nog extra mooi. Het is enorm genieten. Het fietsen is wel zwaar want we gaan continu bergop. Als het vlakker wordt veranderd de stenige brede vallei in een groen dal. We zetten onze tenten op naast enkele Yurts. Holger zendt me vroeg na bed en dat vind ik goed. De volgende morgen voel ik me een stuk beter.

Het fietsen is in dit dal alleen maar genieten. na 10 kilometer zitten we alweer in een Yirt. Deze is van binnen helemaal rood bekleedt en zelfs de roeden waar het vilten dak op ligt zijn rood geschilderd. De gastvrijheid is zo enorm dat ik deze keer mijn tranen niet kan stoppen. Ik moet gewoon even janken. We krijgen heerlijke Mantou's te eten. Verderop nemen we een bad in een hotspring. Dit is dezelfde hotspring als waar ik anderhalve week geleden ook was. Net als we vertrekken wordt een Yak de keel doorgesneden en verder geslacht. Aan de oever van een rivier zetten we onze tenten op. In de verte zien we een huis en op een gegeven moment komt uit die richting een jeep gereden. Deze stopt tussen onze tenten en een hele familie stapt uit met een pan met yoghurt, thee en brood. De volgende dag brengen we de spullen terug naar het huis. De oma is de spil waarom alles draait. Ze is een brok energie en vrolijkheid. Ze houdt ervan om voor ons speciaal tjadzikse disco opt te zetten. Het kan ook zijn dat ze de afstandsbediening van de radio geweldig speelgoed vindt.

Hoewel ik nu dezelfde weg fiets als toen ik naar Zorkul ging, nu in omgekeerde richting, verveel ik me niet. Het is ook anders na de regenval. Zo is het zoutmeer vlak bij de pas gevuld met water. De afdaling naar Murgab is lang en het is heerlijk om de deze tocht door het achterland van de Pamir zo te eindigen. We zoeven de laatste dertig kilometer over asfalt naar Murgab.

We trekken in Ibrahims guesthouse. Deze is veel te duur maar heeft wel vaker elektriciteit. Dat is dan weer handig voor alles wat opgeladen moet worden. De bedden zijn werkelijk bedroevend en de bediening vergeet dat we klanten zijn. Dat is ook wel weer rustig na al die aandacht in de Yurts, herdershutten en homestays.

Holger, Aziza en Jorma gaan een trekking doen. Ik besluit een dag rust te nemen en dan verder te gaan naar Sary Tash in Kirgizie. De rustdag vul ik met een kort fietstochtje. Ik wil ergens op een mooi plekje aan mijn houtsnijwerk verder werken. De eerste mooie plek blijkt vergeven te zijn met muskieten. De tweede heeft geen muskieten. Steekvliegen doen me deze keer vluchten op de fiets. Het is hier bovenb 3600 meter, wat doen die beesten hier? Ik ga maar weer terug naar Murgab......