11 nov 2010
Jing Hong - fietsen in mijn shirt met korte mouwen en eindelijk weer eens liggen in mijn hangmat. Ook weer muggen die steken als ik net in slaap schommel. Het is altijd wel wat. Kom nu echt in de buurt van Laos. Tijd om China te overpeinzen.
Wat is het toch met vertrekken uit een rustplaats. Nu gaat het regenen net als ik weg wil. Daar hou ik niet van dus ik blijf een dag langer in Dali. 's Ochtends zwaai ik Nicolas uit. Hij gaat met de bus naar Kunming. Hopelijk zie ik m nog in Laos en anders wel in Srtrassbourg waar hij vandaan komt. De extra dag breng ik door met het lezen van enige Nederlandse boek in het boekenrek, daardoor wel veel te laat gaan slapen. Dat boek moet uit. Het boek heeft een open einde dus dat inslapen duurt ook nog even.
Het lukt me goed om drukke wegen te vermijden. Eerst naar Weishan. Twintig kilometer daarvoor zie ik een tempel op een heuvel. Ik fiets erheen en de tempel blijkt ingenomen te zijn door de Hui. Dat zijn de chinese moslims. Arbeiders zijn bezig er een moskee van te maken. Ze nodigen me uit om mee te eten. Heerlijk eten en zo gastvrij!
Weishan is toeristisch zonder te. Lekker overzichtelijk en tijdens mijn avondwandeling stuit ik op een ceremonie. Wat en waarom weet ik niet maar de muziek is mooi en de noodlesoep in het cafe daarnaast overheerlijk en spotgoedkoop.
Elke dag een pas. Ook nu weer. De passen zijn niet meer zo hoog maar de hoogteverschilen zijn nog steeds flink. De beloning is nog steeds even goed. Lekker afdalen en heel erg lang. Ik kom langs een bron van een rivier die naar Vietnam stroomt en ik volg de rivier bijna 200 kilometer. De eerste keer overnacht ik in een plaatsje waar het dansen op het plein aandoenlijk is. Veel gelach om passen die fout gaan. De muziekanten die het niet volhouden. Maar ook soms heel mooi als de vrouwen zingen. Een enkele keer met tegengezang van de mannen. De tweede overnachting is in een grote plaats. Hier zijn ze op het plein met grote tollen aan het spelen.
Na een dag zonder pas is het weer klimmen. Nu opeens theeplantages. Het landschap blijft veranderen. Ook het klimaat. Vanaf nu standaard mist in de ochtend die pas na tienen oplost. Daarna gaat de zon branden. Ik word weer bruin. Verderop op de pas zie ik veel rijstterrassen. In het avondlicht erg mooi. Af en toe stoppen om domweg te genieten. Slaap als een blok in een truckershotel naast de snelweg.
De laatste drie dagen naar Jing Hong is het moeilijk om een rustige weg te vinden. Er wordt een nieuwe snelweg aangelegd waarbij de oude weg voor het werkverkeer wordt gebuikt. Soma kom ik ook op een stuk weg zonder verkeer. Sporadisch komt er een lesauto voorbij. Samen met wat leerlingen eet ik vruchten van een boom. Ik vind ze niet lekker maar zij wel.
Ik slaap in Simao. Ik slaap slecht. Het hotel staat in de hoerenbuurt en de hele nacht worden de kamers naast me verhuurd. Veel gedouch en hakken op de trap.
Landschap wordt geheel gevuld met thee en koffieplantages. koffie! Joehoe!!! Mijn ochtend begint nu met verse koffie. Geen nescafe meer. Het leven is verrukkelijk.
Na weer een pas, eigenlijk een kam waar ik in de lengterichting overheen fiets, duik ik het oerwoud in. Het is echt tropisch en er komt veel geluid uit de jungle. Er is in de wereld een krekel die zeer bedreven het gepiep van staal over staal weet na te bootsen. Bijna fietsen met oordoppen op. Veel geritsel in de berm en in mijn ooghoeken zie ik vaak iets wegspringen. Kost me overredingskracht om mezelf er toe aan te zetten om naar twee bomen te lopen en mijn hangmat op te hangen. Het ligt heerlijk.
Het laatste stuk naar Jing Hong is een lange afdaling. De stad ligt aan de Mekong. Deze zal ik nog wel vaker tegenkomen.
Ontmoet Ellen een fietster die in Kunming begonnen is met een trip van drie maanden. We gaan in ieder geval 1 dag samen fietsen. Daarna ben ik waarschijnlijk te snel omdat ik een deadline heb in Bangkok of Hanoi. Maar later daar meer over.
Bijna ben ik nu China uit. Drie maanden door een land dat door Aziza en Jorma terecht Planet China Is gedoopt. Overigens als iemand de behoefte voelt om een goed doel te sponsoren: Aziza en Jorma hebben een prima goed doel geselecteerd dus ik wijs graag door naar hun website www.friendsonwheels.nl. Geef bijvoorbeeld een bedrag per gereden km van mij. Ik zit nu rond de 15.000 km. Bedenk daarbij dat het bijna Kerstmis is.
Goed, Planet China, daar ben ik dus bijna doorheen. Gek genoeg begon ik met een idee om naar China te fietsen zonder enig gedachte bij China. Ik zag China als iets waar ik doorheen moest om in het verre oosten te komen. 6000 km is wel wat ver om als een overgangsetappe te zien, kwam ik in kashgar al achter.
De laatste drie maanden zijn erg bijzonder geweest. Enorme verschillen in landschappen en ook enorme verschillen in mensen. Waar ik ook fietste, telkens waren er weer verrassingen of mooie ontmoetingen.
De enorme stoffigheid van de woestijn met waanzinnig mooie kampeerplekjes. De bomen in de woestijn met hun wonderlijke vormen en de bereidwilligheid van automobilisten om water af te staan voor dorstige fietsers.
De verrassing van het Tibetaanse klooster midden in een moslimstadje. Mijn eerste zwengels die ik geef aan gebedsmolens.
Van woestijn naar gras.
De ontmoeting met de oude man vlakbij het Qinhai meer. Zonder woorden de warmte van een echt mooi mens voelen. Warmte die is blijven hangen.
De vele nachten die ik heb doorgebracht bij Tibetanen door simpelweg in hun leven binnen te dringen. Ik stond vaak al bij de kachel voordat ze het doorhadden en me dan toch gastvrij ontvangen. De ontberingen van de vele koude passen in een overweldigende landschap. De prachtige weg langs de Amney Machen. De Tibetaanse plaatsjes, met straten vol met monniken, mannen in bruine enorme jassen met enorm lange mouwen die op motoren door de straat tuffen.
Van gras naar bomen.
Afdalen van het Tibetaanse plateau en binnen enkel dagen opeens bananenbomen te zien. Appels plukken. Opeens in een shirt fietsen en al mijn thermoondergoed weer diep in mijn tassen.
Van bomen in herfstkleuren naar het eeuwig groen.
Weer een paar dagen verder. Mensen zijn super vriendelijk en roepen geen hello meer maar Hi (ander lesboek in Yunnan?). Het eten gaat van lekker naar super lekker en alles wordt goedkoper.
De dieren hadden eerst twee grote bulten op hun rug, daarna werden ze heel breed groot en enorm behaard. Later kregen ze grote hoorns die naar achter wijzen en staan ze voor een ploeg. gemekker hoorde ik overal.
De ziekenhuizen van China: van geweldig schoon en netjes tot volslagen ranzig. Je wilt er niet dood gevonden worden en helaas is daar de kans best hoog op.
De vele verschillen tussen de volken. De openheid en gastvrijheid van de Ulguren. De macho Tibetaanse mannen, altijd bezig om hun dikke zwarte haar op orde te krijgen. De Han Chinezen lachen als ze het niet meer weten of als je hello naar ze roept. De Han Chinezen leven in een eigen bubble en je moet echt bij ze binnendringen. Soms is fietsen genoeg, soms kost het meer moeite. De Ando Tibetanen zijn wat gereserveerd, de Kham Tibetanen zijn meer open. De eerste leven in huizen met muren eromheen. De tweede hebben enorme kastelen met grote gaten in het dak.
De overeenkomsten zijn het het eten met stokjes. Het luidruchtig schrapen van de keel gevolgd met een flinke rochel, maakt niet uit waar. Ik heb me er redelijk immuun voor gemaakt, maar de gedachte dat ik er over een paar dagen van af ben maakt me wel blij. Het ontbreken van enige hygiënische noties rond het gebruik en schoonhouden van een toiletten is ook gemeengoed. Is het echt zo moeilijk om je drol weg te spoelen, heren Chinezen? Overeenkomstig is ook het geweldige eten, tenminste als je het ontbijt buiten beschouwing laat. Twee, drie keer per dag telkens weer een goede maaltijd. In het noorden noodles en in het zuiden rijst. Milde maaltijden en ook gepeperde. Mijn mond helemaal verlamd en daardoor extra veel smaak bij elke hap.
Wat ik ga missen? De rustige wegen van West China. De veelkleurige gebedsvlaggen van Tibet. De humor, want veel grappen zijn er te maken met een lange westerling. De geweldige landschappen, die ik heb niet goed weten te beschrijven en ook mijn foto's geven slechts een glimp van wat ik werkelijk zag, voelde en rook.
Laos, Joehoe!!!
