Vietnam 2
1 feb 2011
Saigon - na dagen regen, miezer en ander afkoelend weer is de hemel strak blauw. Het is nu weer een bakoven. De grote weg langs de kust gevolgd. Druk maar ook intrigerend. En eigenlijk is mijn reis ten einde.
Vanuit Hoi An gaat de weg niet echt langs de kust maar door uitgestrekte rijstvelden. Overal zie je vrouwen en soms mannen met de voeten in het water staan. Voorovergebogen met een punthoed op. Een westerling op een fiets is een welkome afwisseling en op grote afstand wuiven we naar elkaar.
Als ik van de grote weg af ga, op zoek naar My Lai, kom ik helemaal op het platteland. De weg wordt een diepe blubberpoel. Moe fiets ik My Lai voorbij. Hoe kan ik dat nou missen? Ik ga terug. Afschuwelijk wat hier gebeurd is. (zie wikipedia). Ik fiets door naar Quang Ngai.
De volgende dag komt bij de eerste pauze Greg mee koffie drinken. Hij is een Canadees en dit is zijn eerste reis op een fiets. Hij gaat van Hanoi naar Saigon. Hij drinkt zijn koffie sneller en als ik een tweede bestel is hij alweer vertrokken op zijn gele racefiets met drie tassen achter op een instabiele drager. De wind is me nu al drie dagen goed gezind. Het is heerlijk om voortgeblazen te worden. Dit is pas fietsen, joehoe!!!
Even later draait de weg eindelijk naar de kust. Na een week van alleen de zee kunnen ruiken, kan ik 'm nu eindelijk zien. Eigenlijk een moment om bij stil te staan. Ik ben van de Atlantische kust naar de Grote Oceaan gereden. Niet dat er nou direct tranen aan die zee worden toegevoegd. Het is eigenlijk raar. Ik vind het de gewoonste zaak in de wereld dat ik hier ben. Dat komt door het tempo. De wereld schuift elke dag maar een heel kleine beetje onder me door.
Ik slaap na een lange dag in een guesthouse die ik uitgezocht heb omdat deze er niet als een bordeel uitziet en ook niet direct aan de grote weg ligt. Hij ligt naast de spoorlijn. 's Avonds mag ik mee-eten met de familie. Een van de familieleden is een bokser en wil graag wat met me sparren. Liever niet. Om de gemoederen te sussen en te bedanken voor het eten geef ik een rondje bier. Ik spreek nog steeds geen Vietnamees dus geen diepzinnige gesprekken over de buitenland politiek van de Europese Unie. Wel over mijn lengte, nationaliteit, leeftijd, mijn kinderen en waar mijn vrouw is.
Het blijft goed fietsweer. Af en toe een buitje en de wind in de rug. De volgende dag klim ik een pasje op en in de afdaling stop ik bij een restaurant om de meeste vieze kip van deze trip te eten. Kluiven aan een kip is toch al niet mijn favouriete bezigheid. Ik heb het er voor over als de smaak goed is. Na twee keer een stuk kapot geslagen bot te hebben gekluift, hou ik het voor gezien. Ik fiets tot in Tuy Hoa. Op de nachtmarkt nu wel goed eten en er is ook een supermarkt met pindakaas: feest!
Als ik weer uit mijn cel kom, een hotelkamer zonder raam, is het al licht. Weer een lange dag tot aan Nha Trang. De wind staat nog steeds goed. Al is het even raar als ik aan de lijzijde van een paar bergen fiets. De wind komt nu uit de meest rare richtingen. Op twintig kilometer voor Nha Trang trakteer ik mezelf op bier. Halverwege het glas komt Greg voorbij gefietst. Ik roep naar hem maar hij fietst gewoon door. Als ik even later weer op de fiets zit en bij een afslag kom, zit hij in de berm op de kaart te kijken. We fietsen samen naar Nha Trang. We eten die avond samen in een Indiaas restaurant, mjammie.
Deze dag is mijn Reis naar het Oosten ten einde gekomen! Ik ga niet meer verder naar het oosten. De route loopt nu eerst nog naar het zuiden en buigt dan af naar het westen. Gek, ik had nooit echt gedacht dat ik zover zou komen en dat het eigenlijk zo normaal is om hier te zijn. Mijn hoofd zit afgeladen vol met indrukken. Indrukken die nog geen plek hebben gevonden. Als ik fiets heb ik regelmatig dat er een soort van flashbacks door mijn hoofd schieten. Veel mooie herinneringen die opeens opduiken. Soms is het wel jammer dat ik daardoor niet zie waar ik nu weer ben aangeland en wat ik nu weer beleef.
Nha Trang is een touristische strandplaats. Het is geen strandweer, maar toch is het nog druk. Ik blijf twee dagen om uit te rusten en wat rond te kijken. Ik sta voor de eerste keer met mijn voeten in de zee. Ik eet elke avond met Greg en we besluiten om samen verder te fietsen. De laatste avond kom ik Enora en Dado weer tegen. Ze zijn net aangekomen. Enora gaat na 140 km vroeg naar bed, met Dado drink ik een biertje teveel.
Na twee dagen fietsen komen we aan in Mui Ne. We zijn moe na 140 km fietsen maar ook voldaan. Twee dagen met wind mee. De zon komt weer meer in beeld en 's middags begint het weer heet te worden. Het eerste stuk na Nha Trang fietsen we over een schiereiland waar een grote russische marinehaven lag. Heerlijk rustige weg om vervolgens de nr. 1 op te gaan. Het lijkt hectisch maar vaak fietsen we gewoon naast elkaar.
Mui Ne is zo'n plaats waar ik weer grappig kan doen over het zware leven van een fietser. We delen een kamer in een resort direct aan de zee. Zwembad en koud bier in de koelkast. Een goede plek om een dag niets te doen en lekker op strand te liggen met een boek.
Vanaf Mui Ne volgen we niet meer de grote weg. We kunnen telkens een weg direct langs de kust volgen. Veel resorts in aanbouw. We drinken bij eentje koffie. Volledig leeg en de koffie wordt door twee serveersters gebracht. De rekening is ook tweemaal zo hoog. We willen slapen in een resort bij een hot spring maar deze is veel te duur. We gaan naar een guesthouse waar ik mijn volledige trukendoos met afdingtechnieken moet opentrekken. De weg naar Vung Tau loopt prachtig langs de kust. De weg is nieuw en loopt parallel aan de kust met een strook van zo'n 150 meter ertussenin. Dit is om het mogelijk te maken om er een resort tussen te bouwen. Her en der is er een in aanbouw. Ze verwachten hier erg veel.
In Vung Tau checken we in bij een hotelletje en gaan op zoek naar de boot naar Can Gio. Na twee uur zoeken, vragen en de verkeerde kant op gestuurd worden, vinden we de plek. De volgende ochtend staan we om 7 uur paraat bij de haven. Onze fietsen brengen we over smalle looplank aan boord. We vertrekken om 8 uur. De boot moet wel nog eerst langs twee politieboten voordat ie verder kan. Bij elke politieboot worden de papieren gecontroleerd. Zouden die elke dag veranderen?
Vanuit Can Gio rijden we over een belachelijk lege vierbaansweg richting Saigon. De weg voert door Mangrove bossen en als we stoppen op 1 van de bruggen, die gewoon tweebaans zijn, horen we het brullen van apen.
We nemen een hotel in een plaatsje vlakbij Saigon. Zo kunnen we in de ochtend de grote stad in rijden. Het is dan makkelijker een hotel vinden. Het ligt in het backpackers gedeelte, dus geen tekort aan restaurants en bars. Het is zondag en normaal is dat geen beletsel om iets geregeld te krijgen, dus ik ga op zoek naar een fietsenwinkel voor een nieuwe ketting (dicht) en probeer Lariam te krijgen (niet te krijgen). Ik loop heel veel door straten met hele hoge bomen dus het geen straf om voor niets de stad door te kriskrassen. De veel genoemde hektiek van Saigon vind ik reuze meevallen. Een weg oversteken is helemaal niet moeilijk of een avontuur. Gewoon oversteken!
Gisteren is het wel gelukt om een nieuwe ketting te kopen en ik heb ook een andere malaria profilax na een bezoek aan een Italiaanse GP. Misschien kan ik straks weer eens lekker slapen..... 's avonds eet ik met Greg een waardeloze paddenstoelensoep en een nog slechtere lasagne. Vandaag maar weer echt Vietnamees eten, dat is lekkerder! Gisteravond liepen we nog naar een boulevard die speciaal voor Tet (Vietnamees nieuwjaar 2/3 feb) is afgesloten. Ze hebben het omgetoverd in een park met heel veel bloemen en natuurlijk beelden van katten. 3 februari start het jaar van de kat. Het is gezellig. Samen met Greg (1,95 m) vorm ik een wandelende freakshow. Ik moet op de foto met puberende meisjes en ze raken me voortdurend aan. Ik breng geluk, hoop ik.
Morgen ga ik iets verder naar het zuiden de Mekong Delta in. Ik moet 5 februari de grens over naar Cambodja.
