deel 7
Noordkaap, deel 7 einde
28 juni 2006
Mijn uitje zit erop. Ik ben terug in het basiskamp in Nuth. De laatste mail ging over een plan om door Finland terug te gaan per trein en boot. Dit plan heb ik uitgevoerd volgens een strak schema. Het is tenslotte een soort van werk, toch?
Ik had al van andere fietsers gehoord dat je in Finland altijd tegenwind hebt. Ik heb dit gechecked en het klopt. Nu heb ik heel veel wind mee gehad dus dit is gewoon terugbetalen. Het vervelende van deze tegenwind zat vooral in mijn hoofd. Ik had een planning om binnen zoveel dagen in Rovaniemi te zijn. En dan ga je je daarop richten. Dus dan moet je....
Waar was ik vanaf de vorige keer? Ik heb jullie een mail gestuurd en ging iets verder op een camping staan. Om de muggen slim af te zijn, heb ik de tent vol in de wind opgezet. Muggen en wind gaan niet zo goed samen. Helaas zijn er altijd weer muggen die in de luwte van je lichaam blijven hangen om je bloed op te sporen. De truc werkte toch wel redelijk goed. Ook vol in de wind gekookt en ik ben maar een keer of vijf gestoken. Valt dus wel mee, als je niet ga krabben. Vervolgens heb ik een groot deel van de nacht wakker gelegen omdat de tent erg hard aan het klapperen was. Dit hield me zeer goed uit de slaap omdat ik telkens lag te denken: "morgen moet ik tegen die wind in!" Dat is geen goede inslaapgedachte.
's Ochtends toch vol goede moed op pad met een strakke planning voor de rustpauzes. Rustpauzes inclusief het eten en drinken zijn de sleutel tot het succes. Gelukkig is de infrastructuur in Lapland hierop afgestemd. Om de 30 tot 50 kilometer was er wel een stalletje waar ik koffie met een lekker zoet broodje kon eten. De laatste veertig kilometer waren echter slopend. Redelijk uitgeput kwam ik in Sodankylä aan. De stad was helemaal verlaten en alles was potdicht. De supermarkten waar met grote cijfers de openingstijden op stonden, hielden zich niet aan hun eigen opschriften. Morgen is het een feestdag (de eerste zaterdag na 21 juni) en dan is het logisch om eerder dicht te gaan. Het schijnt dat de vrijdagavond de belangrijkste avond is.
Op de camping eten gekookt en me zelf op het feest voorbereid. Met de fiets de stad in (stad? hier zou het een dorp zijn) en de enige bar gevonden die open was. De rest is dicht wegens gebrek aan klandizie. Het schijnt dat dit soort dagen privé gevierd worden. In de bar toch een paar bier gedronken en gepraat met wat Finnen, die me de cultuur hebben proberen uit te leggen. De opzet van de mensen in de bar was om dronken te worden en dan met iemand in bed te duiken. Ik heb het gelaten bij aangeschoten raken en in mijn tent te duiken. Deze keer anders in de wind gezet zodat hij minder klappert. Het blijft raar om te gaan slapen als de zon nog schijnt. Het was ongeveer 1.30 uur.
Natuurlijk was de tegenwind de volgende dag nog erger. Of was dat meer dat brakke gevoel dat in mijn benen was geslopen. Gisteren was natuurlijk een vermoeiende dag die ik fysiek niet op de beste manier had afgerond. Kort en bondig: de laatste loodjes waren zwaar. Gelukkig werd ik op de laatste tien kilometer voor Rovaniemi verrast met het overschrijden van de poolcirkel. Ze hebben dat hier tot een toeristische attractie gemaakt. De kerstman schijnt er te wonen en je komt door een dorp van stalletjes en een heus postkantoor waar kerstmuziek wordt gedraaid. Ach waarom ook niet. In tegenstelling wat me normaal overkomt bij het horen van kerstmuziek, had ik niet meteen zin om naar Zuid Frankrijk te vluchten. Een paar honderd meter verder hoorde je het al niet meer en was het ook lekker warm.
Omdat het een feestdag was, leek Rovaniemi een spookstad. Een paar verdwaalde interrailers, japanners en een enkele rare noordkaapfietser zwierven wat doelloos door de straten. Er ging een trein diezelfde avond nog naar Helsinki, die daar dan ergens in de ochtend zou aankomen. Die heb ik dan ook genomen. Het bespaart me een overnachting op een camping met muggen en die naar verluid ook nog duur zou zijn. In de trein wonderbaarlijk goed kunnen slapen in een stoel. Oordoppen in, ogen dicht en weg is Sjirk.
In Helsinki lekker op de belangrijkste wandelpromenade mijn brander uitgepakt, koffie gemaakt en de stad wakker zien worden. Heerlijk.
De rest van de dag en het grootste deel van de volgende dag was een typische stedentrip. Daar ga ik jullie dus niet mee vermoeien. Je weet wel, helemaal suf gelopen, alles willen zien, blablabla. 's Avonds in de jeugdherberg in het Olympisch stadion (1952) genoten van de voetbalwedstrijd Portugal-Nederland. Een goede show!
Even kort de rest van de reis: De trein naar Hanko. De treinen in Finland zijn werkelijk heel lux. In Hanko de boot genomen naar Rostock. 24 uur op een boot, goed geslapen op het dek. Moet er niet aan denken om in zo'n benauwde cabin te gaan liggen. Trouwens als alleenreizende erg duur. In Rostock naar station gefietst en na twee overstappen en wat krachttraining (hoge instappen en traverses zonder lift) in Hamburg gestrand. Daar vijf uur gewacht op een perron op de trein naar Dortmund. Na een overstap in een andere trein door naar Aken. In de trein mijn fietsoutfit aangetrokken en bij aankomst in Aken de Vaalserberg opgefietst. Wat een pukkeltje, een hobbel in de weg..... (ja, ja, ik ben nu natuurlijk een gestaalde fietser).
Wel even koffie met een stokbrood Ham/Kaas naar binnen gewerkt. Sponsoring van de lokale economie en bovendien was ik wel een beetje flauw. De afdaling ingezet en over de bekende wegen naar Nuth gereden. Leuk om nu een referentie te hebben met het fietsen met en zonder bepakking. Thuis opgewacht door mijn vader en zijn vrouw. Henk en Sina stonden klaar met fototoestel en hebben buiten ballonnen opgehangen. Ik ben dus echt thuis.
totaal aantal kilometers: 4758
Dit is dus de laatst mail. Ik hoop dat jullie een beetje mee hebben kunnen beleven wat ik doormaakte. Ik zie het schrijven van deze verslagen niet als een vorm van een egotripperij. Ik heb dit gedaan omdat ik zelf meer kon herbeleven en omdat ik het leuk vind om te schrijven. De tocht was voor mij geen innerlijke bezinning. Ik wou dit gewoon doen en heb het gedaan. Als ik weer zo iets doe denk ik wel dat ik dit niet meer alleen zou doen en dat ik een warmere omgeving zou kiezen. Natuurlijk ben ik mezelf tegengekomen, maar dat was ik waarschijnlijk ook wel als ik een hotelgroepsreis ergens tropisch had geboekt. Ik heb de nacht doorwaakt, moe en dus vatbaar voor allerlei emotionele vloeden die in mij kunnen wellen. Ik stop dus nu......